سایه ها

"سایه ها"

نگویم برایت زشوقی که مُرد
که دل را به دریا زدم تشنه مرد
روان، جان ندارد فغانش منم
چرا سیب من،نیش دندان شمرد؟
چه شبها که سرشدبه تلخی‌به‌غم
قمار زمستان ندارد که بُرد
زنام و نشان عشق برتر است
بگو،می‌حرامست‌نپرسم که خورد
به افسار تن می زنم راه را
چو پروانه که پر نزد ،پیله مُرد
چراغی ز جادو ندارم ولی
حقیقت چرا ره به افسانه بُرد
تو با کاروانت چه کردی دلم
شتر بان‌،فنا در بیابان بمرد
چگونه توجان بی‌نفس زنده ای؟
به یاداورم نه هنگام  بُرد
کرانی ندارد آسمان دلم
رقیبم زند پای میدان رکورد
پریشانمو اوج من عاشقیست‌
نکش‌دست‌نوازش‌به‌موجی‌که مُرد