مرگ چلچله ها

شعر خوب به همین سادگی اتفاق می افتد
یعنی جنازه ای که روی دوش بی عاری ست ( دوش بی عاری = اضافه تشبیهی / نعش و زندگی : متقارن و متضاد )

چه تو باشی ، چه نباشم ( دقت کنید که نگفته " باشی و نباشی" ، و ایضا نگفته " باشم و نباشم " بلکه بودن را به او و نبودن را به خود منتسب کرده و این تکنیک ساده ، شعریت کار را بالا برده است .

حالا می توان با تصویر مرگ چلچله و پاییز و پیش کشیدن بحث جاودانگی با عشق ، هم شعر را از جنبه ی زیباشناختی بررسی کرد و همه از جنبه ی محتوا و معنا و ارتباط عشق و جاودانگی و ... به واکاوی ذهنی نشست . و ایضا مثلث " مرگ / عشق / و جاودانگی را در نظر گرفت که شاعر با چربدستی کامل آنها را در هم چنان تنیده است که معنای هر جمله از نیمه ی جمله ی پیشین شروع شده و تا پاسی از جمله ی پسین ادامه دارد .

تجربه گرایان معتقد بودند اساس شناخت بر دو چیز استوار است :
۱- شناخت هندسی ( اندازه ، طول ، وزن ، حجم و .. )
۲- شناخت تجربی ( رنگ ، بو ، مزه و ... )

آنها معتقد بودند هر آنچه در یکی از این دو نگنجد ، شناخت نیست بلکه توهم شناخت است . شاید آنها نمی دانستند ، که شناخت سومی هم وجود دارد که اگرچه ریشه اش در تخیل آدمیزاد است، اما از آن دو قسم پیشین ، اعتبار و تاثیر بیشتری بر اخلاق و منش انسان گذاشته است : ۳- شناخت شعری

بله .. می گفتم . درک زندگی که خود شخصیتی فراحقوقی و فراحقیقی دارد و چنان مستقل است که نعش شاعرش را بر شانه ی بی عاری می اندازد . و با این همه شاعرش معتقد است ، در هر صورتی ، عشق او را حتا با حضور پاییز و چلچله های مرده ، تا جاودانگی می برد و بر مرگ چیره می شود، و درک چنین زیبا و سلیس و بی تکلف سرودن تنها از عهده ی " شناخت سوم " بر می آید که در نزد شاعران است .

از شاعر این صفحه سپاسمندم


مانا