بنفشـــــــــه پوشـــــــــــــــ.....

 

در تنپوش بلوری
که رازگاه هیاهوهاست،
در قرابه ی اکلیل و بوسه ها
مینشینی، گل شکفته ام..
چشم به راهم ات تا ابد
منم آن کولی بی ستاره
که زورق بور عبور دریایی عسلفام ام
من
عابر اقلیمهای مرموز
به لحظه های صورتی پگاه
در سیلان
،
به عقیقی سرخابی

میجویم
جامه دران میانسالی را..
.
.
ـ
ای ترنم طلا و خون
ای سلوک آبی تیله های موج و تمشک وحشی
.. اقامتی گواه کوهستانهای رعب آور دیروز، ای
.
.
.
شکوفه ی مرواریدم!
ناباورانه
میخواهمت و
به بشارت کرشمه ی عطر مانوس تو،
با برکه های دود و شعف
-چون روستایی دور-
به هیاهوی آنسوی جهان
مینگرم،
خراش ساغر لاژورد
چه گوارا ست مرا.
.
.
.
ترانه ی طرلانم!
فنجان ارکیده ی عمرم!
تراکم ابرهای بغض هستی،
جان گیلاسم!
زائران  کالیوه
به چامه های ناسروده
به پاره استخوانهای پوسیده
به تمدنهای نیامیخته
،
شاید
شبی
نام تو را بخوانند
نازنین زلالم
سلوک خدایگان باش
در دامان شالیها
چون بارانی بکر،،
بنفشه پوش و مستغنی
_هموند تاکی مقدس_
من
به سیطره ی  عشق آدمیزاد
در جهان تهی
مومنم
!