حلوایِ دل

درود شاعر ارجمند و گرامی
غزل زیباییست
پیش از این
بنده خود نیز در پنجره‌هایی مبحث زیبایی را باز کرده‌ام و گریزهایی به جملات معروف فیلسوفان و دانایان دنیا در باب زیبایی زدم.
آگاهم که نمی‌شود به قطعیت پدیده‌ای را زیبا یا نازیبا لقب داد! منتها در دنیا معیارهایی وجود دارد که
اسب را زیباتر از خر می‌داند
کفشدوزک را زیباتر از سوسک سرگین‌جمع کن
شیر را زیباتر از شغال
و در کلیت ظاهرا حاصل بیشترین ارتباط بین اجزا را در خدمت به کل، زیبایی می‌دانند.
در شعر منظوم و مقفی نیز
ارتباط و سلامت
مضمون، وزن، قافیه و ردیف، آرایه‌ها، ساختار، مطلع و مقطع متناسب و ..... را میتوان گرداورنده‌ی صفت \" زیبایی\" دانست.
و اما در مورد شعر شما
.
وزن
مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
وزن صحیح است
.
قالب غزل نیز بخوبی و قابل قبول اجرا شده.
ردیف شعر ، این دل را ، است .
وجود ضمیر اشاره‌ی غیر لازم \" این\" در ردیف که مرتب تکرار میشود کمی آزار دهنده است
و البته پیشنهاد بنده جایگزینی \" مجنون را\" \" عاشق را\" یا \" قلبم را\" است.
.
قافیه‌ها
ها ی جمع در غم‌ها، پا، آوا، دردا ، جا و حلوا است
همگی قافیه ها درست هستند
استفاده‌ی فقط ۱ بار از نشانه جمع \" ها\" در قافیه‌هایی که در الف مشترک هستند ایرادی ندارد
البته برخی از دوستان سختگیر ترند و حتی این یکبار را مکروه می‌دانند .
دردا ، محاوره‌ی دردها نیست
دردا به معنای ، دریغ گفتن و افسوس خوردن بکار رفته
در واقع شاعر در این مصرع می‌فرماید
آنقدری توان و وجود ندارم که افسوس خوردن ها و دریغا گفتن های دل را خاموش کنم.
با این دفاعیات تمامی قوافی صحیحند.

در مصرع سوم ، واو مفتوح، از ظرافت تکنیکی شعر کاسته و اگر به گونه‌ای مرتفع شود بهتر است
.

در مصرع پنجم
وقف کردن ، محتملتر و صحیح تر بنظر می‌رسد تا \" وقف دادن\"
و در مصرع ششم نیز مجدد
خاموش کردن محترم‌تر بنظر می‌رسد تا خاموش دادن
.

در مصرع نهم
\" این\" مصداق حشو قبیح است
.
و اما مضمون لطیف و غم مکنون در شعر
وزن مناسب که هوشمندانه انتخاب شده
\" تکرار کلمات و افعال\" در شعر که بصورت آرایه به خدمت گرفته شده مثلا در بیت ۳ و ۴
زبان دور از تصنع ، صمیمی و محترم شاعر در این شعر
و المانهایی دیگر به اوج گرفتن شعر بسیار کمک کرده‌اند.
و در نهایت برای آنکه پنجره سبز طولانی نشود آنرا با ویرایشی مربوط به موضوعات مطرح شده به پایان میبرم
و برای شاعر گرامی ستاره شدن در آسمان ادبیات را آرزومندم.

گمانم شعر می‌فهمد فقط غم‌های عاشق را
که در خون می‌کشد آخر غمِ تو پای عاشق را

درونِ عشقِ بی‌‌حاصل به دریایِ غمت غرقم
نمی‌دانم چرا نشنیده‌ای آوای عاشق را

نه آنقدرم‌که‌با هجرت کنم وقف این دل خون را
نه آنقدری که یک دم نشنوم دردای عاشق را

کمی عاقل تر‌ از آنم که تسلیمِ دلم گردم
کمی عاشق تر از آنکه نبینم جای عاشق را

نمی‌آرد دلم در ماتم ِ  هنگفتِ تو طاقت 
گمانم می‌خوری حالا تو هم حلوای عاشق را

 

سپاس از تمامی عزیزانی که زحمت خواندن به خودشان می‌دهند 🙏🙏🙏