جامانده

درود و آفرین بر شما🌹
نگاهی به شعر (جامانده)، سروده‌ی بانو رویا خانووم، با تکیه بر ساختار🌹

شکستی بال پروازم پریدن آرزویم شد
من آن مرغ غزلخوانم که حسرت گفتگویم شد 

دلم آکنده ی درد است به جرمی که نمی دانم
برایِ حال مجهولم شفاعت جستجویم شد

گریزانم از این  زندان رهایی  آرزو دارم
برای پر زدن ، رفتن قفس‌ها روبرویم شد

مگر حکمم به رفتن بود که بستی پای تقدیرم
غم و دل کندن و ماندن طلسمِ مو به مویم شد

نصیب چشم خونبارم تماشای پریدن هاست
از آن روزی که جاماندم حسادت خلق وخویم شد

(رویا خانووم)

درود بر شما غزلسرای توانا🌹
شعر بسیار زیبایی‌ست، امروزی و قابل درک و دلنشین🌹
و یکی از بهترین شعرهایی‌ست که از شما خوندم از نظر بار ِ احساسی نابی که در خودش داره🌹

جسارتاً:
اگه قالب شعرتون رو همونجور که خودتون درج فرمودید، غزل، در نظر بگیریم:
مجبوریم با قواعد غزل بسنجیمش.
شعرتون یه غزل پنج بیتیه با وزن چهار بار مفاعیلن، یا به قول قدیمی‌ها هزج مثمن سالم.
با این حساب، شما در دو جای شعر، یک هجای اضافه دارید:
یکی در مصرع اول بیت دوم، در انتهای واژه‌ی "است":

دلم آکنده ی درد است به جرمی که نمی دانم
U _ _ _ U(U) _ _ _ U _ _ _ U _ _ _
تا سر این مصرع هستیم، اینم بگم که به جای (آکنده‌ی درد)، میشد گفت: (آکنده از درد).

مثلاً میشد گفت:
دلم افتاده در آتش به جرمی که نمی دانم

و دیگری در مصرع اول بیت چهارم، در انتهای واژه‌ی "بود":

مگر حکمم به رفتن بود که بستی پای تقدیرم
U _ _ _ U(U) _ _ _ U_ _ _ U _ _ _
مثلاً میشد گفت:
مگر اینجا اسیرم‌ من که بستی پای تقدیرم

قافیه‌ها درست بودن، هرچند در سایه‌ی عملکرد نه چندان قویِ ردیف قرار گرفتن و نتونستن آنچنان که باید، خودشونو نشون بدن.
مثلاً:
برای پر زدن ، رفتن قفس‌ها روبرویم شد
(روبرویم شد) هرچند معنا رو میشه فهمید ولی بلاغت کافی نداره، میشد مثلاً گفت:
پُر از رویای پرواز و قفس‌ها آبرویم شد
و البته این فقط یه پیشنهاده برای رسوندن منظورم
این در مورد شعر، در صورت غزل محسوب کردنش.

اما اگه بخوایم این شعر رو یک چهارپاره در نظر بگیریم، ویرایش بیشتری میطلبه، چون در اون صورت، چهارپاره‌ای پنج بندی میشه که جز بند اول، مصرع آخر ِ بقیه‌ی بندها یاری سبز شما رو میطلبه برای قافیه‌گزینی😊
ولی درعوض اون دو ایراد وزنی قالب غزل(هجای اضافی آخر واژه‌های "است" و "بود")دیگه وجود نداره در قالب چهارپاره، چون آخر مصرع قرار میگیرن نه وسط مصرع.
و بنظرم با توجه به محتوای شعر، اگه به چهارپاره تغییر کنه، هم دست شاعر بازتره برای بیان احساسات و اندیشه‌هاش، و هم میتونه با اضافه کردن بندهای جدید، زوایای تازه‌ای از احساسش رو به تصویر بکِشه.

شکستی بال پروازم
پریدن آرزویم شد
من آن مرغ غزلخوانم
که حسرت گفتگویم شد 

دلم آکنده ی درد است(دلم افتاده در آتش)
به جرمی که نمی دانم
برایِ حال مجهولم
شفاعت جستجویم شد(گلستانی نمی‌خوانم)

گریزانم از این  زندان
رهایی  آرزو دارم
برای پر زدن ، رفتن(پر از رویای پرواز و)
قفس ها روبرویم شد(قفس در پیش رو دارم)

مگر حکمم به رفتن بود(مگر اینجا اسیرم من)
که بستی پای تقدیرم
غم و دل کندن و ماندن
طلسمِ مو به مویم شد(در این زنجیر می‌میرم)

نصیب چشم خونبارم
تماشای پریدن هاست
از آن روزی که جاماندم
حسادت خلق و خویم شد(حسادت سهم این تنهاست)

(چون واژه‌ی "حسادت"، واژه‌ی کلیدی این بند بود، حذفش به معنای کلی آسیب میزنه، وگرنه میشد ویرایش‌های دیگه‌ای هم جایگزین کرد.)


🌹در کل:
شعر پراحساس و دلنشینی بود، و امواج شاعرانگی که از اصول شاعر بودنه به خوبی در شعرتون دیده میشه و نشان از اصالت شاعرانه داره🌹

با سپاس از شاعر ادیب و توانا_بانو رویا خانووم گرامی_🌹
و با آرزوی پیشرفت و تکامل همه‌ی ما🌹

م. فریاد
اسفندماه ۱۴۰۲