شور جوانی

گذشت سالهای پر تکرار و
دمی برنخواهند گشت
صبر
 چاره ی خوبی نیست
از برای زخم ناسورت
شهر
پر شده از خاطرات تلخ
دست بردار از این نگاه جان آزار
قلب داده ام و جسم و روحم را
هرچه برده ای ز من باز آر

شب
 به عزم خیال راهی ام به ماه
باز هم سراب جادویی 
رهزن خیال من است
در نیمه های راه
تلخ
می نوشم از خیال شیرینی
که به شور جوانی آلودست
حرف 
شاید گناه قلبم بود
که زبانم به جبر جاری کرد
اشک 
را به چشم من خواند و
خون به دیده جاری کرد
بوسه ای 
آرزوی من است
هی نگو این که تکراریست
قاتل قلب من تویی
به کجا می گریزی ایست
جرم
قتل یک قلب پر عشق است
حکم اما حکم آزادیست
صاحب قلب،مرد مجنونیست
او ز هیچکس شاکی نیست