غم یار

چه کسی میداند که چرا

سهراب بر لب جوی نشست گذر عمر ببیند

و چرا بر لب جوی کفتری میخورد اب

مگر ان جوی چه بود لب ان شاعرما

می نوشت از دل خود می نوشت از دل یار

بس که ارامش داشت تپش شر شر اب

یا صدای وزغی که در ان نزدیکی می سرود از غم دل

ان طرف تر هم که پر سنجاقک بسته بر تار زمان

و تلاش بسیار بهر ازادی خود از دل تار

خوشبحال سهراب که لب جوی نشست گذر عمر بدید

اخر ان جوی بزرگ شده بی اب دگر

بس که از پنجه خورشید پر پرواز گرفت

قطره کوچک اب

ان وزغ هم خفتست در دل خاک سیاه

و نصیبش گشته صاحب تار زمان

برگه خشکی که باد هدیه دادست به ان

و غمی بر دل مانده است از غم یار