انتظار

یارب اندر هجراو،چون چشم یعقوب این چنین کورم به راهش

تا ننوشم جرعه ای از جام وصلش،تا ابد سوزم به راهش

میزند یادش چنان شلاق،بر احساس عریانم

که تا صبح قیامت می ننوشیده،به یادش مست و گریانم

میان عقل یا احساس،اینجا خسته و حیران و گریانم

از این حس دوراهی،چون شبی بی روی مهتابش،چنین عریان عریانم

نخوانده قصه ی شب را گرفتم راه  تاریکی

نجسته راه و پایانی،گرفتم راه باریکی

تو یارب،راه من باش و بده بر قصه ام پایان

که من پر غصه و دردم،بده بر غصه ام پایان

نگه دارش، اگر رفتم،که در این خونه نارامم

نگه دارش تو چون باشی، در این بیغوله آرامم