اعتراف

.اعتراف.

ای خدای بزرگ ومهربان ،من چگونه خواهم توانست شکرگزار نعمت های فراوان وبی منت و بی دریغ  صاحب اختیاری چون ذات کبریایی و وحدانی و ربوبی شما را به وجه احسن ادا نمایم..از ناخن پا گرفته تا فرق سر همه  و همه از الطاف کریمانه ی توست که ما آدم ها قدرشان را هرگز و هرگز نمی دانیم . من بنده ی ناچیز توام کمکم کن که ناسپاس و گستاخ نباشم و وظیفه ی بندگی خود را که سپاس گزاری و خدمت به خلق می باشد را هرگز به باد فراموش نسپارم. و درود جمیع خلایق و فرشتگان و هر ذره ای که در مکان و لامکان موجود است بر رسول خدا و آل و اصحاب و تابعین و ...و ما مسلمانان آخرالزمان باد.من به داشتن پیامبری با این همه بزرگواری و اخلاق پسندیده و...افتخار می کنم و او را بیشتر از پدر و مادر و خودم و...دوست تر دارم هر چند می دانم که دروغ می گویم وتنها در میدان عمل مشخص می شود که راست می گویم یا که دروغ ، ولی چه اشکالی هست که هرچند سطحی هم که باشد بر جایگاه شامخ رسول الله(صلی الله علیه و آله وسلم )ازعان و اعتراف نمایم ،و او را بستایم  و بزرگش شمارم.

من بر باریکه ی شه خیال آرزوهایم خواب را از چشم های خود بستم و از خوشی و سروری که مرا در خود فرو برده شب را به روز و روز را به شب  پیوندم.  چه کنم که سخت پایبندم که هل جزاء الاحسان الا الاحسان فبایءالاء ربکماتکذبان.

من آنی ام که تاب نیاوردم واز مولای حقیقی خویش زبان به اعتراف گشودم ورسولش را ستودم چه کنم که نامردم اگر که کتمان کنم که دوستدار خالق و رسولش نیستم که بسی جای شکر است که صد البته که هستم.هان وهان و هان که من مستم اگرکه نیستم  پس این همه سوز ودرد جگر چیست که مرا در انبوه کلمات و جملات باگفته و نا گفته در خندق  لفظیات   و   در لعاب سادگی و معصومی    در کام خود فرو برده است و گرد وخاک دورویی را بر چهره  غم بار من پاشانده  است.

و......