کبود

آلوده شده هوای این شهر
توی ریه ها هوا بریزید
صد حرف درونِ هر گلو هست
در حنجره ها صدا بریزید

گهگاه تمامِ صورتِ شهر
پُر می شود از نقوشِ نیلی
آنقدر کبودیَش کبود است
قرمز نشود به ضربِ سیلی

هر گوشه ی این شهر بساطی ست
نامرد پیِ وطن فروشی
یک زن پیِ کلیه فروشی
تا تن ندهد به تن فروشی

نان آورِ خانه اش که پَر زد
با طفلِ گرسنه ای دو ساله
چشمش به تنور و دستِ نانوا
نان می خرد از دلِ زباله

مادر به خدا ببخش ما را
ما زرد نبوده ایم از اول
نجار ز ما تبر تراشید
نامرد نبوده ایم از اول

خودکار به دستمان گرفتیم
گفتیم چقدر با سوادیم
املای غلط غلوط خود را
نقطه سر خط ادامه دادیم

ما مدعیانِ فلسفه دان
استادِ تمامِ بی سوادان
باید که دوباره بازگردیم
تا اولِ اولِ دبستان

شاعر: شهرام مؤدب