آرام جان

آرام جان

آمدم بعدآن گمگشتگی 
تابار دیگر بینمت 
حیف وصدافسوس دست پلید اهرمن 
باغضب ازبیخ وبن باناشکیبی چیدنت 
من برای دیدنت 
لرزلرزان 
باچشم گریان 
آمدم ازپله هابالا به سختی 
دیدمت تنها وبی کس 
افتاده ازاسب 
نعش بی جان ترا آرام جان 
آهسته برتختی 
میان جامه ای پیچیدنت 
بوی مرگ وبوی غربت میدهددیوارشهر 
عاقبت کنارت آمدم
امانمی دانم چرانشناختمت
بازبان بی زبانی خواندی ام
من به حس کاویدمت 
گم شدم درچرخ زمان
یارب امان
آن آمدن ها،رفتنت
آن بی صداپرکشیدنت 
حس غربت وغریبیست 
خبری نیست 
زآنهمه شورونشاط ،جوشیدنت 
زودبودرفتن وپژمردنت
آن نیمه شب آن همه آزردنت 
تاابددرخاطرم نوشتنت
این وداعیست آتشین 
بامدادااینچنین هرگزمبادتابیدنت 
مرکب اومی رود من سوگواردیدنت 

بهاالدین داودپور. بامداد