سنگ‌ های آفتاب

سلام فیروزه جان

قبلاً درباره چگونگی سرایش شعر حجم یا حجم سبز ، مقاله ای در همین سایت نوشتم که بخشی از نوشته های شما هم در آن اشاره شده بود .

به هرحال از زمان نیما تاکنون که خواستند تحول در شعر منظوم ایجاد کرده باشند تاکنون ؛ و اتفاقاً مشهور هم شدند در حالی که قرونِ متمادی قبل تر از ایشان و هم دوره ای هایشان که ترجمه های شعر فرانسه را در ایران به شکل اشعار نو تبلیغ نمودند و تا حدود زیادی هم بدون اطلاعِ عموم‌ِ مردم از علوم آکادمیک ادبیات به شهرت های فراوان رسیدند ؛ صاحب اثرانی چون سعدی شیرازی و خواجه عبدالله انصاری و امثالهم سالهاو قرنها پیش از ایشان شعر آهنگین نو را به نام نثرموزون منتشر می کردند و اگر تحقیق علمی پژوهشی درست حسابی توسط محصلین ادبیات تطبیقی صورت گیرد ؛ به وضوح خواهند دید که مدتهای مدید قبل از نیما و تندرکیا و شاملو و همعصرانِ غرب دوست ایشان ، نثرموزون که الان هزاران اسم برای خودش در بسته بندی های جدید پیدا کرده است ؛ اعم از سپید و آزاد و نو و موج نو و حجم سبز و چندبُعدی نویسی و اینها به وفور بوده است زیباتر و جامع بیان تر و بانمودهایی علمی و ارزشنگار و جاودان‌اثر .

و همواره اهالی اصالت پرداز ادبیات مثل رودکی و فردوسی و سعدی و مولوی و خواجه عبدالله و زیدری و اغلبِ صاحبان متون منثور و منظوم تلفیقی از دیرباز تاکنون چه سهل و ممتنع نویس و مردمی زبان و چه ثقیل نگارش و خاص بیان ، بطریق توامان هم اشعارکلاسیک در قوالب مختلف مثل غزل و قصیده و رباعی و قطعه و مثنوی و مسمط و ..... را زیبای زیبا می نوشتند و هم متون منثور موزون را به لطافتِ تمام عیار می نگاشتند و در کارِ خود واقعاً خبره و درستکار و بلداحوال و مطالعه‌نگاشت بوده اند بی تمایل به انحرافاتی نوگرا نامِ امروزی که در یک آسیب شناسی ِ حتی سطحی هم می توان دید که چه خیانت ها و اثرات سوئی بر پیکره ی ادبیاتِ ایران زمین‌مان و دیگر بخش های هنری کشورمان حتی گاه ناخواسته نهادند متاسفانه به نامِ آزادسُرایی‌ها و امروزی‌نمایِ خارج‌هوا و ایسم پردازی هایِ گوناگونِ سرگردان‌نوا .




تامل برانگیز نگاشتید فضایی زیبابین را




سلامت بمانید و شاد

درود بانو
بسیار زیبا و جالب بود

درود بزرگوار
قلمتان نویسا🌺🌺🙏

«با درود و احترام فراوان»

به بخش عمدهٔ بیانیهٔ شعر حجم یا حجم‌گرایی(Espacementalisme) در تشریح و تبیین و تعریف از شعر حجم تنظیم شده است:
حجم‌گرایی آن‌هایی را گروه می‌کند که در ماوراءِ واقعیت‌ها، به‌جستجوی دریافت‌های مطلق و فوری و بی‌تسکین‌اند. و عطشِ این دریافت‌ها هر جستجوی دیگر را در آن‌ها باطل کرده است.
مطلق است برای آنکه از حکمت وجودی واقعیت و از علت غایی آن برخاسته است و، در تظاهر خود، خویش را با واقعیتِ مادر آشنا نمی‌کند.
فوری است برای آنکه شاعر در رسیدن به دریافت، از حجمی که بینِ آن دریافت و واقعیتِ مادر بوده است نه از طول، به‌سرعت پریده است، بی‌آنکه جای پایی و علامتی به‌جا بگذارد.
بی‌تسکین است برای آنکه به جست‌وجوی کشف حجمی برای پریدن، جذبهٔ حجم‌های دیگری است که عطشِ کشف و جهیدن می‌دهد.
تأملی بر سر این حرف می‌کنیم:
از واقعیت تا مظاهرِ واقعیت، از شیء تا آثارِ شیء، فاصله‌ای است، فاصله‌هایی است؛ فاصله‌هایی از واقعیت تا ماوراء آن. از هزار نقطهٔ یک چیز، هزار شعاع برمی‌خیزد؛ هر شعاع به مظهری در ماوراءِ آن چیز می‌رسد، و واقعیت با مظاهر هزارگانه‌اش، با هزار بُعد وصل می‌شود. شاعر حجم‌گرا، این فاصله را با یک جست طی می‌کند، تند و فوری و بدین‌گونه، از واقعیت، به سود مظهر آن، می‌گریزد. هر مظهری را که انتخاب کند، از بُعدی که بین واقعیت و آن مظهر منتخب است، با یک جست می‌پرد؛ و از هر بُعد که می‌پرد، از عرض، از طول و از عمق می‌پرد.
پس از حجم می‌پرد، پس حجم‌گرا است. و چون پریدن می‌خواهد، به جست‌وجوی حجم است.
اسپاسمانتالیسم، سوررئالیسم نیست. فرقش این است که از سه‌بُعد به ماوراء می‌رسد. و در این رسیدن فقط در یک‌جا با هم ملاقات می‌کنند: در جهیدن از طول. گرچه در این‌جا هم جَست فوری‌تر است. حجم‌گرا در این جَست، خطِ سیر از خود به‌جا نمی‌گذارد. در پشت سر تصویر او سه‌بُعد طی شده است، و این سه‌بُعدِ طی‌شده، اسکله می‌سازد تا خوانندهٔ شعر حجم را به جایی برساند که شاعر رسیده است. خوانندهٔ مشتاق، عبور از اسکله را به تانی یاد می‌گیرد و خوانندهٔ معتاد می‌شود؛ معتاد قصار؛ معتاد رسیدن به ماوراء با عبور از حجم؛ به همان جایی که شاعرِ حجم رسیده است. در آنجا شاعر برای گفتن، حرفی ندارد، شرحی ندارد، و ناگاه چیزی را به زبان می‌آورد که حیرت و راز است، همان چیزی را که ساحران، پیغمبران، و داخوانان، برهمنان، پیام‌آوران کفر، پیام‌آوران ایمان به لب آورده‌اند؛ یعنی شعر، خودِ شعر.
حجم‌گرایی نه خود کاری است، نه اختیاری؛ جذبه‌هایی ارادی است یا اراده‌ای مجذوب است. جذبه‌اش از زیبایی است؛ از زیباشناسی است؛ اراده‌اش از شور و از شعور است؛ از توقع فرم و از دل‌بستن به سرنوشت شعر.
نه هوس است، نه تفنن؛ تپشی است خشن و عصبی؛ تپش آگاه برای هنر شاعری در انسانی دیوانهٔ شعر، که خطر می‌کند که از قربانی‌شدن نمی‌ترسد.
شعر حجم، شعر حرف‌های قشنگ نیست، شعر کمال است، در کمالش وحشی است و در کشفِ زیبایی خشونت می‌کند.
عتیقه نیست؛ ولی از بوی باستان بیدار می‌شود.
تغییر جادادن واقعیت هم نیست. در زندگیِ روز و در زبانِ کوچه توقف نمی‌کند. شاعر حجم‌گرا همیشه بر سر آن است که واقعیتی خلق کند ناب‌تر و شدیدتر از واقعیت روزانه و معمول:
ما تصویری از اشیا نمی‌دهیم، منظری از علت غایی آن‌ها می‌سازیم و عواملی را که بدین‌گونه وام می‌گیریم، در جایی دوردست، با فاصله‌ای از واقعیت می‌نشانیم.
کار شعر، گفتن نیست. خلق یک قطعه است؛ یعنی شعر باید خودش موضوعِ خودش باشد.
فصاحت و جستجوهای زبانی رویای ما نیست؛ ولی جادویِ عجیب واژه‌ها را در کارمان فراموش نمی‌کنیم.
شعر حجم از دروغِ ایدئولوژی و از حجرهٔ تعهد می‌گریزد و اگر مسئول است، مسئولِ کارِ خویش و درونِ خویش است، که انقلابی است و بیدار است. و اگر از تعهد می‌گوید، از تعهدی نیست که بر دوش می‌گیرد، بل از تعهدی است که بر دوش می‌گذارد. چرا که شعر حجم‌گرا به دنبال مسئولیت‌ها و تعهدهای جهت‌داده‌شده نمی‌رود؛ به درون نبوت می‌دهد تا از نداهای او جهت بگیرد و جهت بدهد. پس، این شعر، پیش از آنکه متعهد بشود، متعهد می‌کند.
حجم‌گرایی سبکِ دیگرِ شعرِ ایران است. صفت عصر است و خطابی جهانی دارد و چون صفت عصر است، نقاشی، تئاتر، قصه، سینما، و موسیقی را به خود می‌گیرد و این بیانیه دعوتی است برای عزیمت. همراه با نقاشان، نمایش‌نویسان، سینماگران و نویسندگانی که کار خویش را در سمت این خطاب می‌بینند و می‌بینیم.
حجم‌گرایی شاعرانی را گروه می‌کند که به تجربهٔ کارهای خویش رسیده‌اند؛ به لذتِ پریدن‌های از سه‌بُعد. پس اینک بیانیهٔ ما که میوه‌ای رسیده را می‌چیند!
نه پیشواییم و نه بت. مبارزه می‌کنیم؛ مبارزه علیه آن‌هایی که به این کشف خیانت می‌کنند تا به نخوت فردی یا اجتماعی خود رضایت دهند، از ملا، دانشمند؛ یا هنرمند.زمستان۱۳۸۴، تهران یدالله رؤیایی در نوشتاری با عنوان «بیانیهٔ شعر حجم» می‌نویسد:
سوررئالیست‌ها با تصرف در شکل شیء و گاه در حالت شیء به سوررئال می‌رسند؛ به ماوراءِ واقعیت؛ به‌طوری که خواننده می‌تواند از آن ماوراء با عبور از یک خط به واقعیت مادر برسد. اما حجم‌گرا به تصرفی این‌گونه در شیء بس نمی‌کند؛ بلکه به‌جستجوی علت غایی است. او بدوا از واقعیت یک عبور ذهنی (Mental ) دارد؛ به‌طوری که وقتی از آن‌سوی واقعیت بیرون می‌آید، با یک تجربه و با یک واحد حرف بیرون می‌آید. و همان واحد حرف را حجمی برای رفتن به ماوراء واقعیت می‌کند. و همان واحد حرف، یک پلکان، یک اسکله، یک فاصلهٔ فضایی(Espacement) برای شاعر می‌سازد تا به ماوراءِ واقعیتِ عبورشده بجهد. او در این عبور ذهنی که از واقعیت می‌کند، در تلاشِ شناختن وجودِ آن و به‌جستجوی همان علت غایی است که گفتیم. و در هر واقعیت، چه عینی چه مجرد، علت و علت‌های غایی نهفته است که هر شاعر حجم‌گرا آن را به‌نوعی کشف می‌کند. برحسب تربیت و شیوهٔ عبور ذهنی او.[۵] در کتاب از سکوی سرخ نیز رؤیایی حرف‌های بسیاری دربارهٔ حجم بازگو کرده که بخشی از آن چنین است:
در نوعی از مکانیسم خیال که ما آن را حجم‌گرایی می‌نامیم، شاعر در عین حال که از منحنی یا زاویه عبور می‌کند، از عمق (و یا از ارتفاع) هم عبوری دارد؛ یعنی ماوراءها را جز با این مکانیسم ذهنی نمی‌بیند. او در این سه‌بُعد، ناگزیر از یک حجم گذر دارد، و چون از طرز عبور خود غالبا جای پایی و نشانی باقی نمی‌گذارد، خواندن ریتم انتخاب از (عرض، طول و ارتفاع) گذر کرده ا ست. خواننده ممکن است برای ساختن آن حجم فضایی که شناخته است، از (طول، ارتفاع و عرض) بگذرد و به ماوراء برسد و به جایی در کنار شاعر، آن‌جا بنشیند.

«تعریف شعر حجم»
زنده یاد یدالله رویایی
منبع ویکی ادبیات

درودتان شاعر بانو استاد سمیعی ارجمند🌷

کوتاهی زیبا و گویا،بسیار دلنشین،قلمتان هماره نویسا و پایا🌴🌷🍄🏵️🏵️🍃🌹🙏🙏💯☄️🪴🪔✍️✍️🌿🌿🌲🌲🍀🌾🌾🌻💮🌸⭐☘️🌼🥀🥀🌳🍂🕊️🕊️🧿🌱💐💐👏❤️‍🔥❤️‍🔥❤️‍🔥

درود بر شما بانو سمیعی بزرگوار 🌺💐
این پژوهش شما بسیار ستودنی است
شعر زیبایی سرودید لذت بردم 💐💐

درود بر فیروزه جان نازنینم
بسیار عالی ..هم شهر هم تصویر واین لطافت وخشن بودن رو در تصویر حس می کنیم
در پناه خداوند شاد باشید

خانم سمیعی
سلام

درودبانو سمیعی زیبا بود

بداهه ای تقدیم شما شاعر بزرگوار
خواندن شعر شما
با صفاست
چون نور حق در آن هویداست
شاعر شعرت
کوتاه وبا معنی یکتاست

درود بیکران خانم سمیعی
زیباست

درود بر شما بانوی گرامی
زیباست
به جای سنگ از واژه ی لطیف تری استفاده می کردید
یا کوچ می کند
پاورچین پاورچین آفتاب ..

بهتر نبود؟

درودمجدد بانو سمیعی
خیلی زیبا بود👏👏👏
مثل همیشه عالی

درود بر شما خانم سمیعی و احسنت

درودبرشما سرکارخانم سمیعی

زیبابود
قلم سبزتان مانا

درودبرشما بانو گرامی سرکارخانم سمیعی بزرگوار بسیار سپید پرمفهومی را قلم زدید بسیار عالی بود لذت بردم احسن برشما 🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻
💙💙💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵
💐💐💐💐💐💐
🌼🌼🌼🌼
💟💟💟
❤️❤️
❤️🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻
💙💙💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵
💐💐💐💐💐💐
🌼🌼🌼🌼
💟💟💟
❤️❤️
❤️🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻
💙💙💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵
💐💐💐💐💐💐
🌼🌼🌼🌼
💟💟💟
❤️❤️
❤️

درود بانو

آفرینتان
درود فراوان بانو
بسیار زیبا قلم زدید
درود ها

درود بانو سمیعی کوتاه قشنگی بود

درودی دیگر بانو سمیعی جانم
شعر زیبایی خواندم از قلمتان
بمانید به مهر

🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐

سلام فیروزه عزیز
جالب بود شعرتون و چه تصویر زیبایی

✨🌹🌺🌸🍃✨🌹🌺🌸🍃✨🌹🌺🌸✨

سلام و عرض ادب خدمت شما ایراندخت سخنور و اهل قلم
همیشه و در همه حال شاعر بمانید مهر بانوی فخیم

بانو سمیعی گرانقدر
اثر قلمتانرا ،
تحسین برانگیز و زیبا دیدم
درود بر شما
پاینده باشید
🌿🌺🌿

درودها خواهر شاعر م
آفرررررررین

هروقت شعرای قشنگ ،پر معنا و با سبک هایی خاص از شما میخوانم برایتان ایستاده دست میزنم و این یک اعتراف است نه اغراق
دست وقلمتان بی بلا

درود بر شما
بسیار عالی
دیروز که این پست رو دیدم و فرصت کامنت نشد
درمورد شعر حجم و دستیافت مفهوم ماورا، بسیار حیرت آور است
رهایی از چهار چوب با مفهومی تازه
ما قبلا توی یک کلاس که بی ارتباط با عرفان هم نبود این دستیافت رو داشتیم
البته آنجا ماورا کمی متفاوت تر از طول عرض و ارتفاع بود
و درک از دنیای تازه و ابعاد بالا تر بود
این شعر شما رو با کامنت شرح تون دیدم یاد اون کلاس افتادم
واقعا اتفاق خیلی خوبی ست در شعر، گرچه کلیت شعر همان تازه دیدن و بیشتر دیدن و خلاقیت هست
اما به نظرم حجم هم نگاه و دستیافت تازه ی هست که میشه ادراک و نا گفته ها رو پیاده کرد
سپاس از شما برای این اندیشه
موفق باشید
در پناه خدا

درود شاعر ارجمند این سبک بیشتر از انتزاع من رو یاد آثار حجمی در نقاشی و مجسمه سازی می اندازد