تاوانِ گناه

نیرنگِ کدخدابه بامِ ملکوت رسید
نفرینی ازدلِ روشنِ مادری سیه پوش بامِ ملکوت رالرزاندوآهی سیه رارختی برتنِ نوجوانِ ناعقلِ کدخداکرد
اینبار  بارِ گناهان خودبه میدانِ تقاص هاآمده بودند
شیون هاآوایِ مرگ راسَرمیدادند

درشبی سِحرانگیزطبیعت حیله ایی بناکردبرایِ به دام انداختنِ پسرکِ نادانِ کدخدا
دریا طوفانی بود پسرکِ کدخدا در امواج دریا به خوابی عمیق دعوت شده بود خواب بر دلِ موج های سهمگین میکوبید ....
نسیم مینواخت بر آسمان؛.. ابرها را بیدار میکرد و ماه را بر دلِ دریا به جشن مقدس مرگ فرامیخواند
موج ها حیله گر بودند. امواج سیلی بر صورتِ خفته پسر کدخدا میزدند...
گویی خواب در آغوش کشانده بود اورا....
وهمِ مادر در صف نماز در پشت دربهشت ناله ها میکرد از گم شدنِ فرزندش بر دلِ آب
ابرها نجوایِ پَس گرفتنِ نفرین راشنیدند
باریدند بر دلِ سیهِ دریا
موج میرقصیدو می تاخت و خودنمایی میکرد برای باران
گویی معشوقه اش را در آغوش میکشد
بادموسیقیِ شیون راسَرمیداد

شب بود و تاریکی در آسمان سکوت را به دریا متصل میکرد
ماه بر ستارگانش نور میبخشید
دریا تنِ لختِ پسرک نادان و نابلدِ کدخدا را به آغوشِ ساحل سپرد و خود از آن جا بدور شد ساحل تنِ سردش را گرم و خوش آمدگویی گفت بر جسم بی جانش...