حسرت ماه

گله  کرد ماه شبی با اشک و آه

که ندیدم هیچ وقت خورشید را


حسرتی را کرد نصیبم آسمان

تا نماند ز من نام و نشان

دور زمعشوق مانده و سر گشته ام

غرق در تیرگی شب گشته ام

آسمان گفتش که ای یار کهن

از چه رو نالی زهمراهی من

روز و شب بازیچه اند دست زمان

پیش او هیچ کاره است این آسمان

گر که خواهی دیدن خورشید و نور

باید از خواب غفلت بود دور

روشنی آن دم زمن گردد برون

که سیاهی ام ز حد گردد فزون

باشد آن گاه سر زند صبح سپید

لحظه دیدار تو با خورشید