غم ماه

گله کرد ماه شبی با اشک و آه
که ندیدم هیچ وقت خورشید را

حسرتی را کرد نصیبم آسمان
تا نماند زمن نام و نشان

دور زمعشوق مانده و سرگشته ام
غرق در تیرگی شب گشته ام

سال ها با ظلمتت خو کرده ام
از پی اش این سو آن سو کرده ام

آسمان گفتش که ای یار کهن
از چه روی نالی زهمراهی من

روز و شب بازیچه اند دست زمان
پیش او هیچ کاره است این آسمان

گر که خواهی دیدن خورشید و نور
باید از خواب غفلت بود دور

روشنی آن دم ز من گردد برون
که سیاهی ام زحد گردد فزون

باشد آنگاه سر زند صبح سپید
لحظه دیدار تو با خورشید