شکوه یاد تو

پاییز بود و معرکهٔ‌ ابر و باد بود
تا نیمه شب نگاه تو محرابِ یاد بود
در کلبه ای که قهوه و سیگار، پشت هم  
تنها رفیقِ ذائقه ای نامراد بود
سازِ تبانی بام، با زوزه های باد
تزریقِ حسّ شائبه، در اعتماد بود
من بودم و نگاهِ غریبانه ام به در
دیوانه ای که پاسخ عشقش عناد بود 
من بودم و خیالِ وصالی پر از شرر
وقتی امید، ناقص و بی امتداد بود
شومینه بود و نیمکت و پاکتی سفید
آهنگ دود و عاقبتی بی نماد بود
میلِ فرار، از عطشی وصف ناپذیر
سوغاتِ روح خستهٔ آن انسداد بود
روحِ مرا، خیال تو از پیکرم ربود
خوابی که زخم خستگی ام را ضماد بود
گاهِ سحر که مرغ خدا، عشق می سرود
رنگِ شکوهِ عشق تو، بر بامداد بود