سکوت مبهم

طلوع خفته در منی
چرا غروب میکنی
از این مهیب آشنا
چرا فرار میکنی
تو در ضمیر ذهن من
خدای واژه ها شدی
در انحصار قصه ها
ستاره سهیل شدی
اگر چه در نگاه تو
رشد کند خوشه عشق
خدا به لطف مهر تو
خنده به چهره ام دمید
سرور و شادی سزاست
پیله به انزوا چرا
تار تنیدی به سکوت ،
خیره به شب شدی چرا
به هیاهوی زبان ،رقص کنان ، آوازه خوان 
وقت آزادی و پرواز سکوت
کن دمی را گذران