آرامش دستت

درود
شعری لطیف است بر وزن رباعی: مستفعلُ مستفعلُ مستفعلُ مس (فع)، یا: مفعولُ مفاعیلُ مفاعیلُ فعل.
امید است که در آینده اشعار بهتر و زیباتری از این شاعر، جناب بابایی گرامی بخوانیم.

در دو مصراع‌ زیر، وزن اندکی لغزیده است:
1ـ «دستم که بروی سینه‌ات آرام نشست»،
که اگر مثلاً بجای «برویِ» (= به رویِ)، / سَرِ/ (با کسرۀ کشیدۀ رایِ «سر») بنشانید، آن لغزش وزنی برطرف می‌شود:
دس تم کِ سَ (= مستفعلُ) / رِ سی نِ اَ (= مستفعلُ) / تا را مْ گِ (= مستفعلُ) / رفت (= مست > مس > فع).
در این مصراع، ادغام آواییِ قشنگی میان تایِ «سینه‌ات» و آیِ «آرام» صورت گرفته است.
می‌شود که «به» را حفظ و «که» را حذف کنید (دستم به سرِ...)، امّا از رسایی بیان کاسته می‌شود.

2ـ «اشکم بروی صورت زیبایت ریخت»
در اینجا هم حکایت «برویِ» (= به رویِ) مانند مصراع ردیف 1 است (دستم که بروی سینه‌ات آرام نشست) و رفع لغزش وزنی هم به همان شیوه ممکن است؛ یا به طریق دیگر که دلخواه شاعر هم باشد.

علاوه بر اینها، دو نکته نیز قابل ذکر است:
الف) مصراع «یک بوسه گرفتم ز لب خندانت» هیچ ایرادی ندارد امّا اگر به این صورت نوشته می‌شد: /یک بوسه گرفتم از لب خندانت/، هم از بکارگیری «ز» بجای /از/ پرهیز می‌شد و هم یک ادغام آوایی + یک قلب به سخن اضافه می‌شد: یک بو سِ گِ (مستفعلُ) / رف تَ مَز لَ (= فاعلاتُ) / بِ خن دا (= مفعولن) / نت (مس > فع). امّا همان صورت هم هیچ اشکالی ندارد؛ این فقط تفاوت سلیقه است.
ب) سعی کنید تا آنجا که ممکن است از "خطای شایگان" پرهیز کنید؛ امّا شاعران بزرگ هم پرهیز نکرده‌اند...

قلمتان روزافزون نویساتر باد
با مهر و احترام