گزاره ی تلخ

نامی که روییده
از خون و خاکستر
در رسخ ناگهان دو لبهایم،
نامی که میپیچد
ای عطر سرگردان
در دشتهای ارژن اندامت
نامی که
در رد پای بنفش خِرد ،
از تمنای پرندگیت جاریست
تا واپسین معشوق
چون سربیِ ماه ی خسته
از قبله گاه بخواند
.
.
.

-گزاره ی تلخیست جانا-

اقلیم گرم ماست ،
این اجتماع دور
این قلب شیشه گون
غمگُرز آهنین

آغوش تو لاجرم
نزدیک و شرمناک،
دیرست و ُ سرد وُ محض

سخت است !
بسیار سخت

-فانوس میسوزد
و شب زیستن جاریست-
و جاریست
و جاریست...

در نرمیِ  عدم
ای چشمه های ساروج!
ای خدای سنگ!
کرشمه ی این زندگی
چگونه پابندمان کرد؟!