*فراق*

شاهزاده خانم مردمی و مردم دار درود دارید عزیز مهربان
گرانمهر گذشته از شعر زیبایتان صفحه پر بارتان نتیجه مهربانی ست که روزانه بدون چشم داشت در حال بذل و بخش ان هستید خداوند فرموده از تو حرکت از ما برکت و این برکت حضور دوستان خوب و نجیب و ارزشمند سایت شعرناب نتیجه حرکت خالصانه شما به مهر بوده ...
لذا دوستان و باقی عزیزانی که کم رو هستند یا تلاش کمتر می کنند و صفحه هایشان کمتر بازید می بیند و اشعارشان هر چند هم عالی باشد کمتر دیده و خوانده می شود منوط به فعالیت و مردم داری شان می باشد یعنی هرچه بیشتر برای دیگران عشق ورزی و محبت کنید خداوند دوبرابر انرا به شما هدیه خواهد داد.
این را هم عرض کردم که باقی دوستان بدانند کمتر سر زدن به اشعارشان بر می گردد به خودشان نه کم لطفی دیگران نقطه سر خط تمام.
دوستتان دارم بدون چشم داشت و برایتان بهترین هارا از قلب خواهانم

سلام و عرض ادب
فرم مضمون‌ پردازیِ هر موضوعی، مستقیم به دو عنصر «اندیشه» و «عاطفه» بستگی دارد. محتوای اندیشگیِ مضامین، به نگاه خاص شاعران به «موضوع» برمی‌گردد و ارتباط مستقیم با جهان‌بینی و نوع نگاهشان به وقایع و پدیده‌ها دارد. یعنی «محتوای اندیشگی» موضع‌گیری اندیشه‌ی شاعر نسبت به موضوع است... همان‌طورکه عاطفه بیانگر احساس شاعر نسبت به موضوع است.
میتوان گفت: احساس شاعرانه، انگیخته‌ی عاطفه در ارتباط با شاعر و انگیزنده‌ی عاطفه در ارتباط با مخاطب است و هر عاطفه‌ای با انگیزشِ معنایی و پیامی همراه است؛ گرچه معنی یا پیام نیز می‌تواند انگیزه‌ی عاطفی داشته باشد.
حال چند سوال مطرح است: آیا فکر میکنید این شاعر است که اندیشه‌ خود را با ما در میان می‌گذارد؟ یا اینکه شعر شرایطی فراهم می‌کند تا ما را به اندیشیدن وادار کند؟ و آیا این شاعر است که عواطف و احساساتش را با ما در میان می‌گذارد یا اینکه شعر شرایطی فراهم می‌کند تا احساسات و عواطف ما را تحریک و تشویق کند؟! پاسخ به تمامی این سوالات مثبت است چرا که هر سخن کز دل برآید، لاجرم بر دل نشیند... یعنی آن موقعیتِ عاطفی و اندیشگی که قلب و ذهن شاعر را واقعا درگیر خودش کند و تصنعی - کلیشه‌ای نباشد، این قدرت را دارد که بر ذهن و قلب ما نیز تأثیر بگذارد.
به گفته‌ی تقی پورنامداریان: «عاطفه؛ حالت اندوه و شادی، یأس و امید، و حیرتی‌ست که حوادث عینی یا ذهنی را در ذهنیت شاعر ایجاد میکند و شاعر میکوشد که این حالت و تأثیر ناشی از رویدادها را آنچنان که برای خودش تجربه شده است، به دیگران نیز منتقل کند.»
بنابراین تا دنیا دنیاست می‌توان از فراق یار گفت... به‌شرط اینکه نگاهمان تازه و بکر باشد و زبانمان خاص و غیرتکراری، و حس و عاطفه‌ نیز واقعی و اصیل. البته ناگفته نماند: باید بلد باشیم که با حس واقعی و ژرف و با نگاه ویژه و جهان‌بینیِ متفاوت از دیگران، تصویری بسازیم که خاص باشد و مضمون‌پردازی‌ ما را متمایز با مضمون‌پردازیِ تمام کسانی‌ که قرن‌ها از فراق یار گفته‌اند، نشان دهد.
[یادتان باشد: شعر، زمانی به عرصه هنر و دنیای زیباشناختی راه پیدا میکند که سیلان شعریت از یک‌ سو و روند ادبیت از سوی دیگر به «تجربه‌ شاعر» و همچنین به زیستِ شاعرانه‌ او نزدیک و نزدیک‌تر شوند.
شعری که حاصل ‌«زیست شاعرانه» نباشد نمیتواند جریان‌ساز یا نجات‌دهنده باشد. شاعر در ابتدا باید خوب بخواند، خوب ببیند، خوب بشنود، خوب لمس کند و سپس بنویسد.]

خاطره‌ها
هر روز...
پوست‌اندازی می‌کنند 
وَ به رخ ِ تنهایی‌ام می‌کشند
طراوت و شادابی‌شان را
دست ِ تمنّایَم کوتاه‌ست و
آغوش ِ تو در قله‌ی قاف آرزوها...
کاش!
پایین می‌آوردم
دوز ِ نمک ِ بگومگوهایمان را!
تا در تلاطم ِ شوری احساس
دچــــــار نمی‌شد
               عشـــــــــــق
                     به فشــــار ِ فراق...

شاعر در اینجا از پوست اندازی و بسامد خاطره‌ها سخن گفته است؛ خاطرات لعنتی و بی‌رحم که تنهایی آدم را به چارمیخ میکشند... و این موضوع مرا یاد قانون انرژی انداخت: انرژی نابود نمیشود بلکه از شکلی به شکل دیگر تغییر میکند! یعنی خاطرات بنابر موقعیت زمانی و مکانی تغییر حالت میدهند. البته بستگی به نوع خاطرات نیز دارد که خوب باشد یا بد. آری خاطره‌ها تندتر و جلوتر از ما حرکت میکنند... همیشه سر بزنگاه به ما میرسند... همیشه دست بالا را دارند... همیشه یک‌جای بدی گیرمان میندازند و...
به قول شاعر: دست ما کوتاه و خرما بر نخیل!
ای کاش حواسمان به شوری و شیرینی رابطه‌هامان باشد.
در آخر جا دارد به نوع نگاه شاهزاده خانوم آفرین بگویم چراکه با وجود ایده‌های کم و بیش آشنا، در اجرا تاحدودی متفاوت و قابل قبول عمل کرده است.
با آرزوی موفقیت برای شاهزاده خانوم مهربان و سایر دوستان