صراحت شما مرا بسیار خرسند نمود ،بله در همه ی ارکان سلیقه امری طبیعیست،برای بنده نیز دوستی با شما بزرگوار بسیار ارزشمند و قابل احترام است ،فردی دانا و توانا بسیار خوشحالم بزرگوار🌻🪴🌸🌿🍀🍀🌾🍂🙏
به قلبم سوره کوثر نوشتند دلم را بنده قنبر نوشتند به کوی عاشقی، در لوح سینه صد و ده مرتبه حیـدر نوشت متن زیبا در مورد تسلیت شهادت امام علی (ع)
یا رب دل مرده ی مرا احیا کن / بر روی گدای نیمه شب در وا کن قسم به قطره قطره ی خون علیه السلام / پرونده ی اعمال مرا امضا کن شهادت شفیع شیعیان و مولای متقیان، علی علیه السلام تسلیت باد شهادت حضرت علی علیه السلام راخدمت دوستان شعرناب تسليت عرض می نمایم 🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤
سلام جناب مدهوش گرامی سپاس از اینکه این ترانه را به اشتراک گذاشتهاید. از مهر جاری در ترانه لذّت بردم ولی از درک آن خشم (آن آتش زدن...) که به گمانم بیپایه و بیثمر است، عاجز بودم. از این بگذریم؛ شاید هرکس برای هر گفتار دلیلی دارد که زمان و امکان ابرازش نباشد؛ کسی چه میداند... * من به جزئیات ترانهسرائی آگاه نیستم پس خواهش میکنم که چنانچه در این یادداشتِ بنده اشتباهی ملاحظه کردید، از سرِ مهر سخنم را اصلاح بفرمایید که بیاموزم از دانشتان، بهویژه از دانش موسیقی شما. پیشاپیش سپاسگزارم. * به نظر میرسد که این ترانه وزن هجائی دارد نه عروضی؛ یعنی هر مصراع از ترانه یازده هجایی است نه که بر وزن مفاعیلن مفاعیلن مفاعی(فعولن) باشد. در هر صورت، وزن در مصراع اوّل («دلم پردرد و پرخونه شیرین») یک هجا (دقیقاً پیش از شینِ شیرین) کم دارد که اگر به همین صورت بماند، در هنگام اجرا (خوانش) لازم میشود که آن فضا را با درنگ یا سکوت پر کنند. در دکلمۀ بانو هستی احمدی هم اگر دقّت کنیم، در همین نقطه شکستِ وزنیِ خفیفی حس میشود زیرا آن فضایِ خالی با سکوت پر نشده است. امّا در اینجا میتوان با یک جابجایی، آن کمبودِ هجا را جبران کرد: اگر جای «پرخونه» را با «پردرد» عوض کنید، خواهیم داشت: دلم پرخونِه وُ پردردْ شیرین؛ اینطور، علاوه بر ترمیم وزن، یک تناسب نانوشته هم به کلام اضافه میشود و آن این است که به گمان بنده اگر «درد» را در اشعار طوری بیاوریم که روی دالِ پایانی سکونی و درنگی واقع شود، در انتقال یا القای طول یا عمقِ آن درد مؤثر است؛ یعنی این دال پایانی فضای یک هجای کوتاه را اشغال کند. البتّه یک راه دیگر برای ترمیم وزن وجود دارد: اگر در همان صورت اصلی /پُردردِه = پُردرد است/ را جانشین «پُردرد» کنید، عملاً یک هجا افزوده میشود و آن کمبود هجا جبران میشود. امّا گمان بنده این است که آن صورتِ درنگانگیز (پردردْ پیش از شیرین) از نظر سخن اصولیتر باشد. با مهر و احترام
درودتان شاعر ارجمند جناب عسکر زاده گرامی🌷🌹💐🌲🍀🍀✍️🌿🍂🍂🌻
سپاس از مهر حضورتان گرامی،ترانه و تصنیف فاقد وزن عروضی و فقط ردیف،ملودی درون ،وزن متریک و ریتمیک دارد بنده در قسمت وبلاگ اگر فرصت بفرمایید توصیف و توضحیح داده ام،تعداد هجاها در ترانه بستگی به طول ملودی و پیش در امد و پس در امد تغییر میکند و ممکن است در هر مصرع یک هجا کم یا زیاد باشد،سپاس از وقتی که گذاشتید بنده برای راحتی کار برای شما عزیز و بزرگوار در صفحه شما قرار میدهم امید دارم مفید واقع گردد.
کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست . استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
درود برشما جناب دکترمدهوش عزیز
بسیارزیبابود
هم شعروهم دکلمه دلنشین است...