من بیابانم ولی در من گلی بشـــــــــــــــــکفته اســـــــــــــــت
ریشه اش در خاک من ،عطرش فراوان گشته اســـــــــــــــت
در عجب ماندم چرا بلبل که در باغی خـــــــــوش اســـــــــت
در بیابان همدمش گل،مرغ خوش خوان گشــــــته اســــــــت
گفتم ای بلبل تو در باغی و باغان پر زگـــــــــــــــــــُـــــــل
پس چرا یک دانه گل محبوب وجانان گـــشته اســــــــــت!
گفت بلبل هر چه گشتم گل ندیدم رنــــــــــــــــــــــــــگ او
از صفایش بنگری صحرا چو باغان گشـــــــــــــــته است
گفتم ای نادان چه گویی،این بیابان است و خــــــشـــــــــک
عاقبت گل را ببینی خشک و بی جان گــــشتــه اســـــــــت
گفتم این گل با گلان فرقش کجاست ،دیوانــــــــــــــــه ای!
گفت ما را بی خیال ،رازیست، پنـــــهان گشته اســــــــت
دیدمش تنها سکوتی کرد واو اشکی بریــــخـــــــــــــــــت
آنچنان گویی که از حرفم پریشان گشته اســــــــــــــــــــت
اشک او در پای گل میریخت گل ســیراب شــــــــــــــــد
چه چهی سر داد وپنداری به زندان گشته اســــــــــــــــت
شب رسید از ره که بلبل پر کشـــــــــــــید از بــــــــــام او
خاطرت باشد که گریاندن چه آســـان گشته اســــــــــت!
گل که دارد در بغل او غنچه ای زیبا و نــــــــــــــــــــاب
او پناهی در بیابان بهر ماران گــــــــشته اســــــــــــــــت
من ندیدم چند روزی بلبلی بیچاره را بر بــــام گــــــــــل
گل دعایی کرد و او را گریه مهمان گشتـــــــــــــــه اسـت
روز دیگر یک ملخ دیدم که با گل حـــــــــــــــــــــرف زد
گفت او: بلبل خوراکی بر عــُقابان گشــــــــــــــــــته است
گل شنید این را و اشکش ،شبنمی بر بـــــــــــــــــرگ شد
روز دیگر او به خاکم همچو خاران گـــشتـــــــــــــه است
گر تو دیدی خارما،مهـــــــــــــــــــــــــری فراوان داشتم
دل شکست ، آلاله اشکش همچو باران گشــــته اســـــت