وصلِ نحس

درود شاعر گرامی
میلاد باسعادت قطب عالم امکان
امام زمان
منجی موعود
حضرت حجت ابن الحسن
عجل الله تعالی فرجه الشریف
بر همه شیعیان ومنتظران ایشان
مبارک باد

درودی دیگر جناب اکرمی گرامی
شاعر در این شعر از عهدۀ وزن به‌آسانی برآمده است. امّا چند نکته:
1. دُور [dowr] (در دُوران) با کور [kur]، مور [mur] و... هم‌قافیه نیست. هجای مشترک در قافیه‌های این شعر قاعدتاً اور = ـور [’ur] است و دُور [dowr] در این هجا با کلمات کور، مور و جز آن که آورده‌ شده است، مشترک نیست. مثلاً شاعر به این منظور در این شعر می‌توانست از کلمات شور [shur]، تور [tur]، سور [sur]، گور [gur] و مانند اینها استفاده کند.
2. با توجّه به مصراع نخست بیت سوم ـ که «دوزخ» در آن آمده است ـ به نظر می‌رسد که حوران (حور عربی + ان فارسی = حوریان) به‌اشتباه «هوران» نوشته شده باشد زیرا وصلت با «هور» (به‌معنی خور، آفتاب، و معانی دیگر هم) در اینجا متصوّر نیست. اگر چنین باشد، از سوی دیگر، نکتۀ قابل توجّه و تأمّل این است که شاعر برخلاف باور متداول، این وصلت را «نحس» دانسته است که اساساً نمی‌توان بر او ایراد گرفت، بلکه نگاهی ویژه و نامتعارف داشته است و این اصلاً بد نیست بلکه در بیشترِ موارد خوب هم می‌تواند باشد. شاعر باید آنقدر دلیر باشد که بتواند نگاه، اندیشه، باور، دیده یا ارمغان پرندۀ خیال خود را بیان کند.
البتّه الف و نونِ "هوران" را می‌توان دال بر نسبت هم دانست...
3. شاعر گفته است:
«تا چند جگر به نیش گیریم ز درد
تبدیل کمی صلح به بوران تا کی؟»
آوردن «صلح» در برابر «بوران» (طوفان، کولاک...) بیانی رسا نیست و نوعی بیگاری کشیدن از واژۀ «صلح» است. زیرا در اینجا قاعدتاً می‌بایست از صلح، آرامش اراده شده باشد نه آشتی و سازش؛ و با این فرض محتمل، معمولاً اوّلین واژه‌هایی که در تقابل با صلح به ذهن می‌آید، جنگ، انقلاب، پیکار، شورش و مانند اینهاست نه «بوران».
علاوه بر این، مضمون دو مصراع این بیت متضاد است زیرا "جگر به نیش ـ یا به دندان ـ گرفتن"، یا "دندان روی جگر گذاشتن" کنایه از تحمّل کردن، بردباری کردن، اعتراض نکردن و خاموش ماندن است و شاعر در مصراع اوّل در واقع می‌گوید که تا کی خاموش بمانیم؟ امّا از مصراع دوم (بدون توجه به عدم تناسب صلح با بوران) چنین برمی‌آید که: چرا باید (همین) آرامش نسبی را به مثلاً بوران بدل کنیم! مخاطب ناچار می‌شود که از میان این دو پیام متضاد، یکی را برگزیند؟
در مصراع اوّل همین بیت، بجای «ز درد»، به درد (= با درد) مناسب‌تر است.
4. خواننده باید دقیق باشد که «نوران» در مصراعِ «امّید به یک روزنِ نوران تا کی؟» به‌معنی روشن و درخشان می‌تواند باشد نه آنکه جمعِ نور باشد زیرا الف) جمعِ نور، نوران نیست. ب) حتّی اگر هم مثلاً نوران جمعِ نور می‌بود، آوردنِ «یک روزن» برای آن مناسب و درست نبود.
جناب اکرمی ارجمند
لطفاً بیشتر دقّت بفرمایید و اگر چنین کنید در آینده اشعار درخورتری از شما خواهیم خواند.
با مهر

درودی دیگر

نسبت به صورت پیشین خیلی بهتر شده است.
قلمتان روزافزون نویساتر