مفراموش

و در اندیشه آنم که کنم با تو سخن,
سخن از شادی زیبای غریبی که پس از غربت جان فرسایش,
به وصال آنکه می خواست رسید
و بگویم به تو که ,
چقدر زیبا بود
هم نشینی با یکی از مردُمان 
که هنوز یادش بود
که بهنگام سلام 
بزند خنده به لب 
و به هنگام ملاقات ندا سر بدهد 
نکند عیش و نشاط لب خندانِ تو از یادت رفت
بتوان دریابش,
 زندگی را که همین لحظه کوتاه بهاری است که بن بستش مرگ, 
که همین است که هست
و چقد با تو نگفتم از عشق
ادعایی که به لب زمزمه می کرد 
یک بچه هجده ساله ,
که فلانی را  میخواهم تا آخر
و نشاید که کنم زندگانی بی او 
چون که گفت او بی او
فهمم این شد که بسی هست چقد ناپخته 
که اگر بلوغ تر می بود او 
به خودش می گفت او
که چقد خوب شود با من اگر باشد او
و اگر هم که نشد یا که نخواست یا که بمانْد با من او,
چاره ای نیست بجز حالت تسلیم و رضا
که وجود زندگی هم بی او,
هر چقد صعبُ و عذاب آورُ و طاقت فرسا
باز هم ادامه می خواهد داشت 
رسمش این بوده و هست
 که همین است که هست
آری ای هم صحبت 
آدمی در شب ها 
می‌شود آدم تر
و گهی تاریکی 
لازمه ای دیدن یک مهتاب است 
صحبت این است
که در پنجره های وا کرده ای ذهن
ما چقد وا کردیم 
پنجره ای عاطفه  را 
که زمین بیشتر از هر موقع خواهان است
به کمی مهرُ و نفس هایی گرم
که شوند مأمن و ملجا 
به غریبان زمینی موقت به زمین 
و تو یادت باشد 
غم دل را نتوان گفت به جز آنان که 
اهل درک اند به موسیقی ناب
و به یک شعر قشنگ 
و غروبی زیبا
و چه فهمی دارند 
آن قسمت از بی کسیُ و تنهایی آدم را 
که اگر آدم نبودند اینان 
بی گمان بودند درختانی سبز 
اصلا آنانی که
بتوانی تو به آسان ترین 
حالت ممکن بچکانی اشکی محضرشان 
و نباشدت باکت 
که بگویی
که چقدر محتاجی
به بغل هایی از جانب آنها در غم
که  لطیف اند و چه خوش به چنین کسان که می گویند غم دل هاشان را,
 آن هم بی آلایش
و چه زیبا تر کسانی که به وقت غم و تنهایی موجودی به نام آدم 
هستند بر غم او یک هم دم  ,
آری ای دوست به این فرصت اندک که هنوز,
می رود در ریه های من و تو اکسیژن
تا توانی بتوان شاداب کن
و به صورت ها بیاور باز طرح خنده را 
که محبت نرود گم بشود ناپیدا
تو بگستر مهر را 
بتوان آداب کن 
که تو را دانستم محرم راز
شاید از روی نیاز 
به تو گفتم  این سخن ها را دوست 
 تو اگر شد مفراموش 
که تا ما شاید ....