بیمار

سرفه هایت بلند بلند دعوا می کنند
چشم هایم نگران می شوند
دوان دوان کنار سرفه ها می روند
قطرات عرق روی پیشانی ات  نشسته اند
آرام سر می‌خورند 
و نوبتی پایین می روند
سرت تب کرده 
سرفه ها هنوز دعوا می‌کنند
برایشان دمنوش می آورم
با دستمال خیس صحبت میکنم 
آرام روی پیشانی می‌نشیند 
سر را نوازش می‌کند 
و آرام برایش لالایی میخواند
سرفه ها دمنوش خورده اند 
و آرام خوابیده اند
و من چشمان نگرانم را دلداری می دهم
و شب را محکم در آغوش میگیرم
وتا صبح برای پلک هایم 
 قصه انتظار را می گویم