سردترین کانون گرمم

گاهی اوقات آدم نیاز به همدردی، حمایت و شاید یه بغل کوچیک داشته باشه.
توی اون زمانه که به خانوادت نیاز پیدا میکنی
اون لحظه ای و میگم که منتظر یه نگاهشون به خودتی
همون لحظه ای که دوست داری درکت کنن، همراهت لبخند بزنن ،اشک بریزن یا به یه بغل گرم مهمونت کنن
اما به خودت میای و میبینی، هیچکدوم از این واکنش هایی که منتظرشون بودی اتفاق نمیفته:
و
متعجب میشی
سرگردون میشی
و فقط میخوای یه پاسخی از خودت نشون بدی. پاسخی که بتونه رفتارشون و متقابل به مثل کنه،
به نظرم به همین لحظه میگن:
تفاوت هنجاری
نمیدونم چه چیزی تغییر کرده که باعت شدت یافتن این تفاوت های هنجاری شده؛
بزرگ تر شدنمون،با آدم های بیشتری ملاقات کردنمون،تکامل یافتن شخصیتمون یا حتی تغییرکردن خانوادمون
فقط میدونم قطعا شرایط خوشایندی نیست
هر دو طرف انتظار رفتاری مشابه با همون هنجار و ذهنیت رفتاریِ خودشونو دارند و وقتی همچین چیزی دریافت نمی کنند ذهنشون دستور میده که باید قطار عصبانیتتو  به راه بندازی و نتیجه چیزی نیست جز:
تصادف قطار ها