ظوفان

شنید م ناله مرغی که طوفان بر  سر   امد
 زمین از خوردن ادم به شکل پیکر  امد
صدای ناله طنین افکن بود در  شهر   
دل  روَشن کجا بود جفا بر مادر امد 
یکی  بود سر زمین خوشبخت بشر ها 
نفس بر ید ز  قارت و شکسته کمر امد
گفتم کجا نوا کنم  ودرمان درد طلب کنم 
که سر زمین  خورشید هم  به روز سیه در امد
من از تاریکی ورقس باد های امروز  می ترسم 
حا ل که هیو لای هوس باز بخور دن ادم درامد
چون چشم داشت به لب خندانده ی سبز بود 
  غروب  بی فردایی از خون گلستان به جوی بار امد
 به  مهمانی  غم رفت همه دلهای عاشق  
زمین تشنه ادم شد  عشق به خاک و کفن  در امد
گفتم ای نقش تو ان لوح شرف بوده است
چرا ِبه زیر رواق عدل زانو بر یده ای وترک سر امد
تاریخ به شهن تو سرده  شاهنامه را
این پرده  درار  چه کرد که بهار ت به  آِذر امد
هر کسی به فال نیک نوَشت ز حال تو مراد  دل 
شمع جمال سوزانده ای عدل به ناله سر امد 
برای شانه خسته زلفان گره کرده بود    یار 
  دل شکسته  ای زمان  نگار  هم  به هد در امد
از تمدن گفتن و از فرهنگ وا لای تو سرودن
این تمدن بود که  عرس حجله هم به  غبار غم در امد