سلام و درود بر شما جناب صادقی بزرگوار
ببهشیو که بخاطر مشغله ذهنی و درسی دیر به محضرتان رسیدم
گاها بعضی از سخنان را نمیتوانم آنگونه که هست درک کنم؛
ظرف دانش و درک من در برابر ظرف دانشی،شما بسیار بسیار کم؛و مرا درک دانش و گفته های شما نیست؛
و وظیفه بنده فقط،کسب نور از دانش،شما و سایر بزرگان است؛
آنچه گفته می شود و می گویم تنها آنچیزی است که طول عمر دریافته ام نه آنکه آموخته باشم؛
که گاهی تجربه ها و دریافت انسان ها درست از آب در نمی آید
تنها میتوانم به این گفته ی مولا علی بسنده کنم
که فرمودند: کسی که بخواهد صدآیه از قرآن را از هر جای آن، و بعد از آن هفت مرتبه بگوید (یا اللّه) پس اگر نفرین کند بر سنگی، هر آینه آن سنگ را از جای خود جدا مینماید.
این یعنی اخلاص نیت این یعنی اعتقاد راسخ داشتن...
یعنی
اگر
با اخلاص کامل به قرآن و دعا متوسل شوید ، حتی اگر صخره ای عظیم مانع رسیدن شما به مطلوبتان باشد ، خدا تقاضای شما را اجابت می کند و آن صخره را می شکافد و راه رسیدن به مطلوب را برای شما باز می کند...
فقط کافیه ایمان داشته باشی؛
من که چه عرض کنم که ما به شفاعتگر بودن امام حسین در روز،قیامت اعتقاد راسخ دادیم؛
و در آن هیچ شکی نداریم فقط باید برای رسیدن به این مهم تلاش کنیم تا لایق آن هم باشیم...
همانطور که جناب زراعتی رضایی فرمودند صفحه شعرناب ظرفیت این موضوع مهم و عرفانی را واقعا ندارد؛
از جناب زراعتی رضایی بزرگوار و جناب صادقی ارجمند و جناب محمدی بزرگوار و همچنین جناب فتاحی بزرگوار نهایت سپاس گزاری را دارم برای این بحث مهم و مفید...
و خدا نگهدار و حافظ شما خوبان باشد
ان شاءالله
کوتاه و مأثر..
در برنامه *زندگی پس از زندگی* که دو الی سه قسمتش رو دیدم.. اکثرا همه با صدا کردن نام حسین شفاعت پیدا کردند و برگشتند..
نمیدونم.. نمیفهمم.. آیا تلقین باعث شده این اتفاق بیفته.. یا واقعا شفاعت حتمیست از جانب امام حسین(علیهالسلام)..🙈
کتاب *سه دقیقه در قیامت* رو هم خوندم.. و به شدت اون روزها متحول شده بودم و به همه امور اخرویوار نگاه میکردم و پوچی عجیبی نسبت به دنیا احاطهم کرده بود.. اما
امای بزرگی توی ذهنمه که نمیذاره مثل شما اعتقاد قلبی پیدا کنم..🙈
باشد که همه رستگار شویم..
در پناه امن نور و عشق الهی باشید