اندوه کاغذهای کاهی

در برکه‌ ی خشکیده می بینم تباهی را
وقتی که هامون می سراید مرگ ماهی را

اضلاع تاریکی شب را می شمارم تا
پیدا کنم بالاتر از رنگ سیاهی را!
در دخمه‌ ی تاریکِ فهم خانه می خوانم
تحلیلِ پرواز کبوترهای چاهی را
وقتی لهیبِ آتش غم خرمنم می سوخت
دیدم به چشمان خودم سِقط نگاهی را
ناباورانه در هیاهوی غم و شادی
خط می زنم از باورم رویای واهی را
راه نفس تنگ است و من بیهوده می جویم
از جزر و مد سینه ام امکان آهی را
شاید شبی در لابه‌لای دفتر شعرم
افشا کنم اندوه کاغذهای کاهی را