مرگِ کتاب

سلام و عرض ادب خدمت سایه نشین حرم امام رئوف(ع)

زیباست و پر محتوا.

برای اینکه بدانیم این اثر را می توان شعر نامید یا خیر، می بایست به تعریف ها و ابزارها مراجعه نماییم.

یک اثر را زمانی شعر می دانیم که یک سری ویژگی های کلی را داشته باشد. این ویژگی ها هم در اشعار کلاسیک صدق می کند و هم در قوالب نو.
کاربرد علم معانی و علم بیان و علم(فن) بدیع است که شعر را از سایر منثورات متمایز می کند.
طبق تعریف، علم معانی با معنای ثانوی جملات سر و کار دارد.
علم بیان، با واژگان و لغات سر و کار دارد و به صورت کلی شامل تشبیه، استعاره، کنایه و مجاز می شود.
دو مقوله فوق موجب بلاغت و فصاحت شعر می شود و آنچه آن را زینت می بخشد و آرایش می کند، علم یا فن بدیع است.آنچه تاکنون در سرفصل آرایه های ادبی از طریق وبلاگ تقدیم عزیزان کردم، همگی مربوط به بدیع است و مطالب مرتبط با بیان را پس از آن تقدیم می کنم و اگر عمری بود و فرصت، رخصت داد راجع به علم معانی نیز مطالبی تقدیم خواهم کرد.

پاسخ حقیر به سؤال آخرتان این است:
این اثر شعر است اگر شیوه طرح موضوع را نوازش نمایید.

مثالی می زنم:
افسوس که بندِ قَفَسَم

می توان اینگونه گفت:
پابندِ میله های قفسم
که تمام قد ایستاده اند
بر پایبست افسوس

عفو بفرمایید.
مؤید باشید.