نسل سوخته

شعرِ تلخِ مرگ هامان را
روز و شب
از تولد تا کنون
بادِ سردِ زندگی
در گوشمان خوانده است!
خسته ایم از سال ها پاییز
از بلاهای بزرگ و ضربهٔ یکریز.
از شروعِ هستِ خود هرگز ندیدیمَت
ای بهارِ ما کجا رفتی
ذره ای هم حس نکردیمَت.
تا به سمتِ منزلِ در بندمان سوزِ زمستانی
همان شلیکِ پایانی نشد راهی
زودتر از موعدت اینجا بیا و سبز کن ما را.
ای بهارِ ما
چَشمِ دل وا کن ببین آخر مگر اینجا
چند برگ از هستِ خُرد و خستهٔ این نسل
بر درختِ بی سرانجامِ جهان مانده است!
«هواجان جاویدان»
havaajaan