مستی

حقِ تمامِ شهر را زیبایی ات خورد

از ماهِ مغرورش چه راحت آبرو برد!

دانی چرا این شهرِ ویران دشمنت شد؟

بی رحمیِ بازارِ آن را مهرت آزرد

یک عشقِ بی غش در تو مثلِ غنچه خندید

درکش نکردند و بدونِ شِکوِه پژمرد

باید شرابش کرد و هر شب نوشِ جان کرد

انگورِ شرمت را میانِ سینه افشرد

یک جان برای گنجِ قلبت هیچ بس نیست

ای کاش می شد که برایت روز و شب مرد

🍀هواجان جاویدان🍀