بت سرشکسته

پلنگی که مرده مخافت ندارد
بتی سرشکسته زیارت ندارد

دلم خسته شد از تب و تاب باران
علفزار خشیکده ؛ غارت ندارد

کجا کاروانی به فردا رسیده؟
که این شام تیره؛ نهایت ندارد

چه زندان سردی؛خدایا عجیب است
که حکم غریبان شفاعت ندارد

ندارم برین حال پژمرده آهی
که خود کرده هرگز ندامت ندارد

وجودم به‌ تنگ آمد از هجر دوری
که این جان فرسوده طاقت ندارد

چه صبحی چه شامی؟زمان از تو می گفت
که چندی است هوایت طراوت ندارد

تو بودی تو پیغمبر شعر و شورم
که بعد تو شعرم رسالت ندارد