باید که پیدایت کنم

سلام و عرض ادب خدمتتان
این غزل را اگر بیت به بیت بخوانیم زیباست.گرچه خرده ایرادات وزنی دارد که بی شک در آینده نزدیک اصلاح خواهد شد.
اما عرضی که این بار تقدیمتان خواهم کرد درباره هارمونی محتوایی غزل است.
یک غزل از ابتدا تا انتها باید محتوایی یک دست را عرضه کند.

در مطلع شعر، شما درباره فقدان یار سخن گفتید. پس یار حضور ندارد. اما در بیت دوم فرمودید که عشوه های یار، هوش از سرتان پرانده است و در مصراع دوم هم از او می خواهید که سخن نگوید تا تماشایش کنید. بنابراین میان این دو بیت تضاد معنایی وجود دارد.
در همین بیت دوم سخن از دلبری های یار کردید اما در ابتدای بیت چهارم فرمودید که «گر نابلد در عاشقی». اگر نابلد باشد پس عشوه گری و دلبری هم نباید بلد باشد.

در مطلع شعر به زیبایی کلافگی عاشق از فقدان یار و عدم توانایی در یافتن او بیان شده است.
بیت دوم علی رغم مشکلی که عرض شد، به تنهایی واقعا بیت زیبایی ست. البته مصراع دوم این بیت را چنین خواندم:«حرفی نزن جانانِ من تا که تماشایت کنم»

حالا اگر شما زمینه ای را فراهم می کردید با این محتوا که «اگرچه در فقدان یار به سر می برید اما چنان غرق خیالش هستید که گویی او را کنار خود می بینید» ، در چنین شرایطی هر دو بیت را می توانید حفظ کنید.
عفو بفرمایید.