معشوقه مردم گریز

به مژگانت زدی بر جان، تلنگرهای ریزت را
بدوز امشب فقط بر چشم من، چشمان هیزت را
به این امید ماندم، شاید از این راه برگردی
و درمانی کنم با روح خود، ذهن مریضت را
بمانی پیش من در سرزمینی دور از کنعان
و چون یوسف کنی تعبیر، رویای عزیزت را
برایم مُشک آوردند که از خاطر بَرَم بویت
ولی من خوب یادم هست، آن عطر غلیظت را
پر از گرد و غبار است آسمان، ابری نمی بارد
بیاور آسمان بعدِ بارانُ و تمیزت را
از آن روزی که رفتی تو دلم آغوش میخواهد
((در آغوشت بگیر معشوقه ی مردم گریزت را))
دوباره شعر (نی) بی تو ، بیت آخرش خالیست
بگو آن شعر های مبهم و ضد و نقیضت را