میوه ی شب

می خراشد چهره ی ناز ِ زمین را بیم ِ شب
خنجری دارد درون ِ آستینش نیمه شب

تار و پودش زور و زَر، رنگش دو رنگیّ و فریب
بوی خون دارد همیشه پهنه ی جاجیم ِ شب

می کُشد سلولهای روشنی را دم به دم
لشکری تاریک دارد غدّه ی بدخیم ِ شب

حُرمت ِ نور است و در بیت الحرام ِ جمجمه
مانده تنها سنگی اَسوَد در پی ِ تحریم ِ شب

بر سر ِ اندیشه افتاده ست سنگ ِ سایه ها
میوه اش جهل است و غفلت، شاخه ی تعلیم ِ شب

رعد و برق افتاده بر جان ِ درخت ِ زندگی
اتّصالی کرده گویا آسمان با سیم ِ شب

قرعه، ما را روبروی تیم ِ شب انداخته
داور ِ گیج ِ زمین گُل می کند تقدیم ِ شب

با وجود ِ غیبت ِ کبرای کاپیتان ِ روز
می بَرَد جام ِ جهانی را همیشه تیم ِ شب
.

.

.
سرو ِ فریادم! نشو خَم! عاشق و آزاده باش!
وای بر سَروی که تن داده ست بر تعظیم ِ شب

یادمان باشد تمام ِ لاله ها جان باختند
تا مبادا صبح ِ آزادی شود تسلیم ِ شب

(م. فریاد)

پی نوشت:

جاجیم: فرش ِ باریک و درازی که غالباً برای فرش کردن راهروها مورد استفاده قرار می گیرد.