بود و نبود

یکی بود و یکی بود و یکی بود
همین تکرار، شعر زندگی بود
همه بودند اما شعر این بود
یکی بود و یکی بود و یکی بود
که تا یک روز یک بود روانی
فنا کرد هرچه بودش بود دانی
از آن پس بود آن بودان وزین شد
که تا شعر زمانه این چنین شد
یکی بود و یکی بود و وجودش
به باد شعر داد و شد نبودش
پس از این بیت بودان جمله بودند
هزاران بیت از بودن سرودند
شدند جمله به خود مغرور و غره
که ما بودیم و آن نابود ذره
همه گفتند کارش بی حساب است
چو گشته وقت بودن در غیاب است
به خود گفتند که ما فریم و زیبا
و آن نابود ننگی بر تن ما
به او گفتند یار نیمه راهی
بگفتند او فنا شد در تباهی
سرانجام عقل آن بودن چنین گفت
که باید دامن از این نام بعد بد زفت
همه بودان آن دیوان والا
زدودند نام آن نابود را تا
بگویند هر چه بوده، بود بوده
که این دیوان ز بودن را سروده
دمی نگذشت از اخراج نابود
که شعر بودن بودان، چنین بود
یکی بود و یکی بود و یکی بود
یکی بود و یکی بود و یکی بود