تصویر دروغین عشق

بیا و ببین
رویای آرامشم را
تکیه داده ام به دیواری
که فرو ریختنش قطعی ست
من اما
بیزارم از بیداری

با چشمهای بسته
کمین کرده ام
تا دفن کنم هستی ام را
زیر آواری
به سنگینی ِ مرگ

صدای خُرد شدن می آید
شکسته است آیینه ای
که هر تکه از هزار تکه اش
بازتاب اندوهی ست
بر جای مانده از
درد ِ بودن
آه!... کاش راحت بود
پوشاندن ردای آرام بخش مرگ
بر تنِ زخمهایم
سینه ام قبریست
و قلبم
زنده ای در گور
گویا مرگ
نزدیک است به قلبم
اما از نفسهایم دور
لوح ساده گیم را
آویخته بر
دیوار کهنه ی قلبم
شاید این آوار
تصویر دروغین عشق را
از دوش ِ روح عریانم
بردارد..

سارا رحیمی

۲۶خرداد۴۰۱