بهشت ثانی

من و کوچه های یک شهر لطیف و پر ستاره
که مناره های آن کرده به آسمان اشاره
.
به پیاده های راه و شعف نقش جهانش
که پر از ترنج و نقش است و کتیبه و نگاره
.
و قدم زنان بازار و طنین آهنینش
که بیافریند از مس گل و مرغ شاهکاره
.
به مساجد و به دیر و به کنیسه و کلیسا
که به هم کشانده آتشکده ها و جویباره
.
به اذان روح بخش و نفحات صبحگاهی
و به ترجمان نورش لحظات استخاره
.
به تموز آفتاب و به تعصبات بادش
و مسیر کوهساری که نفس کند شماره 
.
به ترانه های خواجو و قد منارجنبان
و چهلستون نگین هنرش بر این هزاره
.
به صدای تار و آوازه ی مکتب سپاهان 
دل مرده زنده کن با نظری بر این گزاره
.
به خزان چارباغ و به تبسم بهارش
که بیاورد به دلها تب عاشقی دوباره
.
گل و باغ را خبر کن که دوباره شاد و خندان
به شکوفه ها بیاویزم و جشن نوبهاره
.
و اگر از آسمان دو جهان طلا ببارد
به خدا نمی دهم ملک طلا به گوشواره
.
به دعا و ربنای دل پاک رادمردان
شریان زنده رودش مگذار پاره پاره