باطن_دروغی بنامِ کفر

هیس خدای   شنید!!!!

دیشب درحیاط پشتی روبه مهتاب مهریماه  کفرکرد...

وتف به سرنوشتِ خود

خدای رانمیدانم!
امامن دردلم بارهاقضاوتش کردم
حتی گناهانی که تهمت بودند برجانش  ،  آنهارا  درآشفتگیِ حالش باخودبه میدانِ جنگ بانَفسش آوردم
اوخیره به ماه بود
ومن دردرونم اورا بدنام صدامیزدم
سرانگشتش را درکنارِگلبرگهایِ بخواب رفته مهمان نوازش میکرد
ومن درتصوراتم اورا خیانتکارجلوه میدادم
بعدازکلی قضاوت
مهریماه    خیره به من شد
بالحنی آرام
کنارِگوشهایم اینچنین مراتعریف کردبرایِ وجدانِ بخواب رفته ام!!!!
توبهترینی ازنوعِ خالص بودن
میشوددرکنارت هم گناه کردوهم بخشیده شد
میشودباتودررویاهایم پرسه زنم وبه جشنِ استجابت دعابدرقه کنم روحم را
باتوحالم خوب است
زیراهرزمان که دلم میگیردتواولین وآخرین نفری هستی که مرارختِ عافیتی
حتی کفری که بدرقه یِ احوالاتِ وخیمم کردم   دردلم یک آرامش ازنوع  پشیمانی را همراه داشت
گویی خدای آب رویِ آتش ریخته
داشتم ازخدای تشکرمیکردم ازاینکه درمیانِ اینهمه درد
توتسکینی
داشتم ازخوبیهایت برایِ وجودِغم زده ام حرف میزدم....
که تبسمی برلبانم نشاند حضورِپشیمانی