دلم دوباره هوایی شد

در لحظه ام 
 پر تکاپو 
رها و بی تعصب
نامم را برده ام از یاد 
نامه ام را زندگی دستم داد
 یادم هست که گفت:
خود نامه را مینویسی
دست خط خوبی داشت
 به من خط آموخت
اما گفت دست نوشته هایم را به تو نمی دهم
خودنویس باش
و اگر خاک تو کم بود با آب همراهت می کنم
تا تنها نباشی
گفتم: من سیالم 
مرا تاب پذیرای رکود نیست
چه کنم؟
گفت در لحظه باش و نگران سکون نباش
سلام تو را به وقت معین به نفس او خواهم رساند
رهایم کرد در این زمین گندیده
نامم را از یاد بردم
نامه ام را گم کردم
و هیچکس استشمامم نکرد
 از هر طرف دود به ریه هایم می ریختند
 سخت نفس می کشیدم
و احساس میکردم
 نئون هایی از بدنم می تراود 
و پراکنده میشود
 گاهی هم زنجیر به پاهایم می بستند
تا پرواز نکنم
تا اینکه روزی به آب رسیدم 
  راکد بود
و لبریز از شوریدگی
به او دمیدم تا سرحال شود
سیال شد
روان بودیم همچون رود
میدویدیم همچون باد
با هم به ساحل رسیدیم 
 کودکی دوید به سمتم
و ما روی زنبق پاهایش نشستیم
ناگهان آب را به رویم پاشید
و به مادرش گفت:
به چه هوای خوبیست
 آنی نامم را به یاد آوردم
و دلم دوباره هوایی شد...