سیاوش

با سلام.
لجه ای در جنگ با هجو حدوث
خون خورد از پیکر خاکی بحر
چاله ای در چنگ چوگان چمن
جرعه نوش هیکل خونین نهر
در این بند،با دو بیت متفاوت سروکار داریم.هرچند که شاعر سعی بر استفاده از واژگانی که رسالت دارند معانی عمیقی را به دوش بکشند داشته است،اما به نظر می رسد با بیت دوم توانسته است منظور خود را تا حدودی تمثیل طور،بیان کند.پیکر خاکی بحر،ترکیب جالبیست،به نظر می رسد پیکر خاکی بحر،همان ساحل باشد.اینکه از این پیکر خون خوردن،به معنی اینست که نمی توانسته یا نتوانسته به دریا یا همان بحر نزدیک شود و به همان آبی که در میان شنهای ساحل است و اندک هم می باشد بسنده کرده است.این در واقع برای مخاطب اینگونه القا می شود که نبرد بین دو حریف ضعیف و قوی اتفاق می افتد.حال اینکه این حریفان کیستند؟با توجه به مصرع نخست(واژه هجو)به نظر می رسد مقصود شاعر از یکی از حریفان هجو باشد.حال اینکه این هجو(که همه می دانیم چیست)(عامه اینکه مابین دو شاعر این اتفاق هجو حدوث می شود)اتفاق افتاده است و نه از جانب شاعر اینکه از جانبی دیگر،و حریف دیگر لجه است و خوب لجه حریفی قدر و بزرگ است.در مصرع دوم زادگاه لجه معلوم می شود و آنهم بحر است.و اتفاق میان این دو،فقط می انجامد به تنها نزدیک شدن هجو،به ساحل.چنانکه مولوی نازنین فرمودند گر بریزی بحر را در کوزه ای / چند گنجد؟ قسمت یک روزه ای.و از جانب شاعر مانند این بیت حریفش کار بیهوده ای دارد انجام می دهد.در واقع همان که پا را فراتر از حد خو نهاده است.در بیت دوم برای فهم بیشتر مخاطب تمثیل را ساده تر گنجانده است.با همه ی این تفاسیری که در بالا تشریح شد به نظر می رسد بیت دوم را تشریح کردن،اطناب است.فقط به ذکر یک نکته بسنده می کنم اینکه هیکل خونین نهر،در بازی چوگان که مختص شاهان است یک نوع جنگ محسوب می شود بین دو تیم هم رده،و هیچ وقت یک چاله در حدی نیست که بخواهد محسوب شود بلکه فقط نهایتش می تواند یک جرعه نوش باشد(تقابل جرعه و هیکل).(به معانی دیگر این بند که به فلسفه مربوط می شود ورود نمی کنم.هم طولانی می شود هم نوشتنش سخت.)
آسمانی خفته در قوس صدف
جمجمه ش را می جرد رنگ هبوط
قهرمانی گم شد و آتشفشان
می زند شعله به آبش در سقوط
در بیت نخست،بازهم شاعر اصرار بر معانی فلسفی دارد.اینکه یک صدف کارش از کجا به کجا می رسد. (تا صدف قانع نشد،پر در نشد)و علتش دلیلیش را شاعر در نافرمانی می بیند .خاصه اینکه این حرص حریف و آزمندی اش،بی پایان است و او را به سقوط وا میدارد.شاعر اینگونه بیان می دارد به مخاطب که از دلایل شکست حریف مغلوب به حریف غالب،این داستان نافرمانیست.خاصه اینکه وقتی معانی ژرف گم می شوند.


و بدین ترتیب داستان را شاعر ادامه می دهد.و من دوست دارم با گشودن پنجره های سبز،چه اینکه از جانب شاعر هم باشد،ادامه اش را به تماشا بنشینیم.

و صد البته تا ببینیم نظر خود شاعر چه باشد.

با سپاسمندی