تو بارانی

ببار برمن

دلم شعرترامی خواهد و

رؤیای شیرینی.........

که با من حرفها دارد

و بامن عشق می ورزد

مثل دریا که می بوسد سواحل را

مثل باران که می بارد

زمین خشک ولَم یَزرَع

ببار برمن ،که مردابم

ودر عمق وجود سرد وبی روحم

پَرِپروازی وشهبال رؤیایی

ببار برمن، تو بارانی

تو از خاک اَبَر دوران تاریخی

ومن درسجدگاه عشق

بر نامت .....

نماز شکر می خوانم

وبا عِطر اقاقی ها

ترا بر دفتر عشق و

ترا باواژه ها، از جنس باران.......

می نویسم:

تو بارانی ،ببار برمن

که اینک دربهارانیم!