11

عجب گفتی جناب حامدی عزیز
هر چند فلافل دونانه بسیار طناز است
ولی کنایه های مختلفی را شامل میشود
مثلا
1- انسان خوش خوراکی که اشتهایش توسط آن تحریک میشود
2-یا عاشقی که دچار گرمای جنوبی دختر سبزه روی اهوازی شده
3-و یا جوان متخصصی که کشورش را دوست دارد و حاضر به ترک آن نیست
این سومی به سروده آب و رنگ اجتماعی میدهد
در حال حاضر یکی از مشکلات جامعه ما فرار مغز ها،نخبگان و متخصصان است
در سر هر کوی و برزن آگهی زده اند که "اعزام نیروی کار به آلمان ، کانادا و غیره با کمترین مدرک زبان"
و به همین طریق سرمایه های نظام را می ربایند
در مطلع شاعر به محل رشد و نمو و یا میهن اشاره مقدماتی نموده است
"جوجه از تخم
مرغ از قفس
پرستو از آشیانه"
یعنی تخم ،قفس،آشیانه را به میهن تشبیه کرده
در بند های بعدی این وابستگی عمیق تر میشود
"بچه از شیر مادر
دختر از خانه پدر"
این موارد ناخواسته و اجباری هستند
و دل کندن نخبه ها هم همین گونه می باشد
و از سر اجبار است
و ......

با سلام بر اهالی شعر ناب



و دوست نازنین و خو‌ش ذوق و طنازم جناب امیر حامدی که دوستش دارم و می‌دانم چقدر سطح سواد شعری ام از او کمتر است و چند شعرش را که قبل تر منتشر کرده دوست دارم
اما این متن منتشر شده از دوست عزیزم مرا کمی مجبور به نوشتن کرد فقط جهت تبادل نظر بنده نامش را به هیچ وجه نقد نمی‌گذارم.
اما سوال من از دوست عزیزم امیر جان این است که شعر را چگونه معنا میکنی؟
اصلا چرا شعر می‌گوییم؟ المان های یک شعر خوب چیست؟ به چه چیزی باید شعر گفت؟ چه چیزی باید بنویسم تا بتوانم با افتخار روی آن نام شعر بگذارم؟ چون واقعا من شناختی از شعر ندارم و دوست دارم در موردش بحث کنیم
و اینکه در مورد این متن میدانم اشتباه میکنم که اصلا و ابدا آن را شعر نمی‌دانم چه برسد به شعر سپید
این حجم از مثال هایی که آمده که می‌توان صدها و هزاران مورد دیگر را با آن عوض کرد یا به آن اضافه کرد و این حجم از حشو ها را درک نکردم
جوجه از تخم
مرغ از قفس
پرستو از آشیانه
بچه از شیر مادر
دختر از خانه پدر
نخبه از مملکت
عاشق از معشوقه
گل از باغچه
شیر از جنگل
شاعر از شعر
نقاش از نقاشی
کارگردان از فیلم
معلم از دانش آموز
خواهر از برادر
برادر از خواهر
و و و صدها مثال دیگر
دل می کند !
اما
من هرگز از تو
نمی توانم دل نمی کَنم
فلافل دو نانه ی اهوازی !
پیتزای پپرونی!
پیتزای مارگاریتا !
ساندویچ پاستا!
همبرگر دونانه!
چیز برگر دو آتشه!
سوسیس بندری!
و و هزاران مثال
حتی همین مثال های زده شده خود جای بحث دارد جوجه از تخم بیرون می آید متولد می‌شود و رهامبشود جوجه هیج دلبستگی به تخم ندارد، مرغ به قفس دلبستگی و علاقه ای ندارد که از قفس پریدنش سخت باشد
و یک اشتباه در دستور زبان یا غلط املایی :
نمی‌توانم دل نمیکنم یعنی چه؟
اما فرض بر این که این اشتباهات و غلط ها نبود

شعریت اثر کجاست؟ تخیل اثر استعاره اثر تشبیه اثر کجاست؟ چه چیزی باید تأویل شود؟
آیا یک سطر بندی سپیدوار برای شعر شدن کافیست؟

یک علاقه ی شخصی چقدر می‌تواند برای مخاطب جذاب باشد؟ آیا می‌توان یک علاقه شخصی راطوری پرداخت، طوری اجرا کرد، طوری روایت کرد، طوری نشان داد که برای منِ مخاطبی که روزانه به هزاران منبع شعر و آنهم اشعار خوب دسترسی دارم برایم جذاب باشد طوری نباید نوشت که مخاطب در انتها نگوید ::(خوب به من چه که فلافل دونانه دوست داری؟ من خودم هزار تا درد بی درمون دارم)

لذا من این متن را تنها یک کاریکلماتور طنز میدانم نه شعر چه برسد سپید.
میدانم اشتباه میکنم و شاید قالب مورد نظر در لیست نبود و به اجبار سپید ثبت کردید خلاصه صرفا آمدم با دوست نازنینم کمی بحث شعری کنیم و می‌دانم که می‌داند دوستش دارم و می‌دانم از او خواهم آموخت که شعر یعنی چه؟


یاحق 🌿🌹