اکنون که رفته‌ای!

اکنون که رفته‌ای!
غبار های مبهم دیوار را، در را، پنجره را
پنهان میکند.
و هر امید رفته را لد و کوب.
دستم به دکمه های کمپیوتر وصل است.
تا صفحه‌ای چند نویسم: بیا.
چتری که خاطرات بارانی دارد.
دیگر یادی از نبودنت هست.

اکنون که رفته‌ای!
و باران جز حس تنهایی نیست!
اینبار باریدن باران را در روی بام خانه ام،
حس میکنم و نبودنت را.
در ثانیه های دور و دورترین ها
باران حادثه‌ای لبخندت بود.
باران حادثه‌ای دوست داشتنت بود.

اکنون که رفته‌ای!
باران جز تیغ تنهایی نیست!
که در گردش زمان و تند
که بر ادراکم ضربه می زند.

اکنون که رفته‌ای!
دیوار مانده است، دروازه و پنجره بکلی بسته است.
و ذهن مغشوش من که
هر لحظه نبودنت را دیوانه وار مرور می کند.

اکنون که رفته‌ای!
من هم از خود رفته‌ام، بی خود رفته‌ام، به کجا که رفته‌ام؟
تنها به خط خاطرات صفحه‌ای از دور.
در خود خیره مانده ام.
از دور و دورترین ها
بر خودِ تنها
چشم به خود دوخته ام
بی تو نشسته ام!

شاید در انتظار آمدنت،

بهار هم در راهست.
شاید بهار تو را بیاورد اینبار.
شاید بیاورد اینبار، شاید بیاورد اینبار؟