لبریزم ازنورها

کودکی را ملاقات کردم برچهارراهِ شهر!یک کیسه یِ نخی چهل تکه بردستانِ ظریفش و فریادی ازعشق درکلامش
خیره به نجوایِ روشنش
دردامِ عشقبازیِ کلامش خودرا دیدم
گویی اوخدارا بهترازهرکسی میشناخت برچشمانم نگریست
ازغمِ درونم سخن گفت
امالبخندزدوخیره برچشمانم گفت همه چیزدرست میشوداین را خدایِ درونت میگوید
لبخندی زدم گویی لبخندم راتمسخرمیدید
دوباره پندم داد
پندهایی گران که اصلابا کودکی هایِ او انسی نداشت به گمونم
افکارم را پرت داد به دورترین نقطه از زندگیم
ترسی عظیم مرادربرداشت
دستانم یخ بود
بی هوادستانم راگرفت و کنارِ گوشم ندایی لبریزازِ حالِ خوش رامنگنه کرد....
(تودردورترین نقطه اززندگیت درجاده ایی که هیچ یک از هم مسیرانت آن مه را ندیدند تواورا دیدی) فردی که خیره برچشمانت شدهیچ کس باورنداشت آنچه راتوباچشمِ دل نظاره گربوده ایی را
اما تودرآن لحظه خودرا از تاریکی هایِ زندگی روبه روشنایی بدرقه کردی
به گمانم نیمی ازروحت را درآغوشِ آن مه جاگذاشته ایی
ونیمی دیگرش را درتاریکی ها
شایددوباره هم مسیرشویی با آن وهمِ بیدار
دستانم را رها کرد و بی هوا خودرا درمیانِ انبوهی ازگلهایافتم گویی روحم انسی بیدار را بارویاپردازیهایم داشت
صدایش زدم
بانگی ازدل وجان
ازدوربرایم دستی تکان دادوگفت به درونت رجوع ‌کن خدای درانتظارِ دعوت است ازسمت وسویت