رسوا

من که رسوای دو عالم شده ام با غمِ یار
با نگاهت شده ام خیس تر از ابرِ بهار
من که با تیرِ نگاهت شده ام مسخ ترین
باتو از حادثه ها می گُذرم مثلِ قطار
رویِ ریلی که شبیه است به قانونِ زمین
در مداری که به چرخِش پِیِ این گشت و گذار
شوقِ بوسیدنِ لبهای تَرَک خورده زعشق
اضطرابی زعطش از لب شیرینِ نگار
رنگِ چشمانِ سیاهت که شبیه است به شب
چشمِ بیمارِ من از توطئه ی گرد وغبار!
این منم!عاشقِ دیوانه یِ دور از بغلت
یا که از یاِدِ تو هم رفته به سودای قمار
با غمی ریخته در عمق نگاهم چه کنم؟
یا رَوَم سوی بیابان و کنم تَرکِ دیار!
قلبِ این غم زده راکم بِشِکن با دلِ سنگ
تَرکِ دنیا بکنم دلشده از شهرودیار
(پریشان)