وزن را می شکنم!

سلام جناب فریادی گرامی
از وزن و ردیف و قافیه نیست هراس
نیکوتر تر از اینها به سخن نیست لباس؟
من هم اعلام‌مخالفت میکنم و بیت بداهه ای زیر اثر شما به یادگار میگذارم🌺🙏🌺

درود بزرگوار
هر چیز بجا ی خوبش نیکوست

سلام نه عزیز مطلقا وزن و قافیه غل و زنجیر نیستند شروع کنید مسلط شوید بر وزن و قافیه که بعدها متهم نشوید که چون از پس وزن برنیامد رو آورد به بی وزن (و به تعبیر حقیر نثر) دوست ندارم بگویم این مطلب را در مورد کدام بزرگوار نثرسرا شنیدم
وزن وزن وزن
قافیه قافیه قافیه
ردیف ردیف ردیف
ویرایش ویرایش ویرایش

درود دانیال جان قلمت سبز
بنظر من مهم اول شعر بودن اثر است، وگرنه که خوب بله متنِ قافیه دار،نظم،نثر،متن ادبی، همه اینها وجود دارد
هر نوشته ای شعر نیست، اول بایستی اتفاق بیفتد وبعد... حالا چه با وزن و قافیه و چه نو و سپید.

مانند این حرف ها را در ابتدای کتاب اشک مهتاب از مهدی سهیلی خوانده ام که بشدت اشعار کلاسیک را نقد می کند و انها را غل و زنجیر می داند که همین باعث شد با شاعران ان دوره زاویه بگیرد و خصومت های شخصی پیدا کند که در نهایت باعث شد امروزه نامش بسیار کمرنگ شود
البته خودش هم کلاسیک های بسیاری گفته
شعر بی رحم است و هیچ سبکی از ان را نمی شود نقد کرد چون طرفدارن خودش را دارد و باعث جنجال میشود

درود و سپاس از چالشی که ایجاد فرمودید
هرچند در محضر اساتید سایت درس پس میدهم
اما نظر این حقیر
استفاده از شعر بخاطر آهنگین بودن آن است وگرنه میشود یک متن معمولی (به قول یکی از دوستان شعر باید شعر باشد)
در خصوص سبک های نو و نیمایی نیز جدیدا استفاده از واژه های معما گونه ای که درک آنها نیاز به کنکاش دارد در حال افزایش است و به جایی رسیده که بجز کسانی که آپدیت هستند اکثرا از ادامه خواندن آن اثر خسته شده و لقایش را به عطایش میبخشند .
به نظرم اثری که روان و شیوا و آهنگین باشد بیشتر به دل خواهد نشست .
شاد و پیروز و سلامت باشید

با سلام و احترام
شیوه های بیان بسیار است، مهم حرفی است که شاعر برای گفتن دارد. یکی را عروض و قافیه، یکی را تشبیه و صور خیال، یکی را تلفیق با موسیقی و نت
برخی از کارها دیده می شوند و مخاطب پسند هستند و برخی آثار مخاطبان خاص خود را دارند
شعر اگر تکرار مکررات باشد و تجربه های دیگران را دوباره تجربه کردن، شاید خیلی خوشایند نباشد که طراوت و تازگی نداشته باشد.
در هر حال قلم ها آزادند مخاطبان نیز آزاد

درود دانیال عزیز
وزن خوبه ، بی وزنی هم خوبه نمیشه ضابطه تعیین کرد
فقط می تونیم به اختلاف ها احترام بذاریم و از مفهوم
اثر فارغ از نوع نگارشش لذت ببریم البته اگر اثر همگام با اصول ادبی هم باشه که نور علی نور ، بیشتر لذت می بریم
چالش شما مثل اینه که بگیم آدم لاغر خوشگل تره یا آدم
تپل در صورتی که آدم لاغر زیبایی خودش و داره و آدم
تپل هم با نمکی خودش و داره
وزن واقعا غل و زنجیر نیست ، من دوست دارم وزن و به زیور آلات تشبیه کنم ، عده ای پولش ( منظور همون علم وزن و عروض ) و دارن و استفاده می کنن و عده ای هم سادگی و ترجیح میدم و به سرایش نثر گونه روی میارن
البته این نظر منه و تعمیم نمیدم به علاوه گاهی اوقات
استفاده بیش از حد از زیور آلات آدم و دل زده می کنه در یک شعر و البته بماند که همیشه زیبایی در سادگی هم هست
و ما چقدر سپید های خوب و عالی داریم
شرمنده بابت پرچانگی
تا درودی دیگر ، بدرود

در کل از نظرات همه دوستان گرامی


تشکر ویژه دارم

سپاس فراوان از همه دوستان

با سلامی گرم و با صدها درود
آمدم، خواندم من این زیبا سرود
مهر آن بر دل نشاندم همچو رود
آفرین بر شاعرش
======================
منتظر اورا که پاید دفترم
با حضورش بر نهد منت سرم
خواند او شعرم فزاید باورم
نقد هم سازد چه خوب
======================
یک ستارک چون که هستی، شاعری
یک ستارک گر به خواندن حاضری
کسری از آن سه که گوید قادری
برسرودن شعر ناب
======================
این سروشم مثل کارتی مشترک
راه جو بر هرگلی چون شاپرک
کو کشد بر هر سرودی نو سَرَک
گر دل آزارت شده گو برکَنَم
======================
* * *
وزن را می شکنم
که درونش گنجی ست
قافیه را
ز ته صحبت هر شاعر عاشق
به بیرون رانم
دست و پا گیری این قافیه
روح یک شاعر را
قل و زنجیر کند...
و ردیف را
به جرم
چیدن
این ستبر
دیوار....
خواهم افکند
به زندان ابد....

دوست عزیز شاعر ایرانی می تواند وزن و قافیه را کنار بگذارد. اما نه از روی ضعف و ناتوانی و یا خدای ناکرده از روی کاهلی. بلکه از روی قدرت و ضرورت. البته اگر چنین ضرورتی باشد.
همچنان که خود نیما در سرودن اشعار موزون بود و از همان باشگاه به میدان نیمایی آمد. و پیکاسو طراح و نقاش ماهر و استادی بود در سبک کلاسیک و از آن خاستگاه به سمت کوبیسم حرکت کرد و بخاطر ضرورت هایی که تشخیص می داد. نه مثل امروزی ها که قلم را می گیرند رنگ را بدیوار می پاشند و به تماشاچی می گویند که برو حالا خودت بفهم.

کسی که عروض و قافیه را مسلط نباشد حداقل در تئوری سپید نگار خوبی هم نخواهد بود.

علاوه بر این جناب دانیال فرهادی عزیز چون از همه خوش اخلاق تری اجازه می خواهم که چیزی را در همین جا بیان کنم. یک از ابتذالات شاعری که در میان دوستان هنرمندمان ریشه دوانده است اینست که در بیشتر سروده ها مسئله شعر و شاعر ی و قافیه و مداد و خودکار و کاغذ در فضای شعری انباشته شده است. این نشانه این است که دوستان ما در انتخاب موضوعات دچار مشکل هستند و موضوعات را از اشیاء و امورات دو قدمی خودشان بر می گزینند که جز این ها نیست. این موضوع جای صحبت بسیار دارد.