خالق نور

دل خوشم از سرِ شوق
می دَوَم شاد و تهی
می نوازم به سرور
از پسِ خاطره ها می گذرم
از پسِ تلخیِ راه
از پسِ تُنگِ بلور
دل خوش از خالقِ نور
 به کنار یک رود
می نشینم آرام
می سپارم دل وُ جان را به عبور
می پَرَم از پسِ رود
شاد وُ خندان وُ رها
می سُرایم غزلی دلکش و نغز
مثل یک شاعر شاد
من خودم می دانم
شکر باید بکنم
شُکرِ آن خالقِ نور
که سراپای وجود
که نهان و پیدا
وَ هر آنچه ست پسِ پرده ی جود
همه از حکمت اوست
و خدایی که خداییِ جهان
بس برازنده ی اوست