تُنُک لحظه ی مانا :

درود بزرگوار
بسیار زیبا و دلنشین بود
شور انگیز
طولانی

درود بر استاد شهروبزرگوار
خاندن از قلمتان هر چند که طولانی باشد و بلند لذت بخش است
شور انگیز .
پایدار باشید و پیروز

با سلام و درود به استاد عزیزم

خوانشِ شعر شما،با هر موضوعی شور و شعفِ احساسات شعری را در آدمی زنده می کند.
به حق که زیبا بود تمام بندهایش
بااین حال،دلم نیامد بخشی از این بهشت نیمایی را اینجا نکارم
به - "خیـالـم "- گُفتـم ,..
بالِ پرواز برای تو , توهم خیز است ...
چیدمش بال و به او " پا " دادم .
و خُدایی که خودم ساخته بودم , از عرش ...
جامه کِش روی زمین آوردم ...
دستِ او دادم داس ...
دستِ خود دادم بیل ...
به قلم،.. قلبِ مسیحا دادم.

با همه عیب که در خود دارم ...
نیست عیبم که چرا تکیه به دُنیا دادم .

عیبم این است که با سادگی ام ...
هر پناهنده ی احساسی را...
داخلِ کمپِ دلم جا دادم .


با سپاسمندی

درودتان استاد
بسیار زیبا و ارزنده بود .. خرسندم فرصتی دست داد، پس از مدتها از قلم خجسته ی شما برادر گرامی بهره مند شوم..
با احترام

زیبا سرودید
درود بر شما

درود بر شما

درود فراوان بر شادان شهروی عزیز

به‌قول جناب بیدختیِ گرامی "خوش‌هنگام" شدم که آفریده‌ات را در اینجا دیدم. بارها در این سایت، به‌ویژه در زیر سروده‌های بومیِ بختیاریِ برخی شاعران از شما و جایِ خالیِ شما یاد کرده‌ام. امیدوارم لحظاتی خوش در اینجا داشته باشید و نیز آرزو دارم که شاعران جوان همّت کنند و از شما بیاموزند.
عزیزید.

سلام محضر جناب شهرو منابعی در زمینه ی قالب نیمائی معرفی کنید که احساس میکنم گمشده ی منست و بزرگترین نیمایی سرا کیست و آن اثری که بنظرتان قله نیمایی و شاقولست کدامست

درود جناب آزاد
خیلی خوش آمدید
اجازه بدهید با یک مقدمه شروع کنم . نمیدانم آیا دوران جنگ تحمیلی را به یاد دارید یا خیر . بخشی از آنرا بنام (جنگ شهرها) می شناسیم . که چندین سال به درازا کشید . اوج آن زمانی بود که در دبیرستان درس میخواندم . روزی نبود که صدای آزیر خطر حمله هوایی به صدا در نیاید . و هشدار وضعیت قرمز که می بایست به جای امنی پناه می بردیم . صدای شکستن دیوار صوتی که کمتر از صدای انفجار نبود توسط جنگنده های عراقی که از بمباران اصفهان بر می گشتند و ارتعاش آن در کوه ها آنرا دو چندان میکرد یک پدیده ی عادی شده بود .
آشفتگی و هجوم مردم به سمت پناهگاه ها و جاهایی که امن تر به نظرشان می رسید که همراه بود با قطع برق شهر توسط اداره یرق را بعد از هربار هشدار وضعیت قرمز می شد مشاهده کرد . این دوران مصادف بود با اولین شعر نیمایی بنده که با همان مقدار شناخت سطحی که در کل جامعه ی ادبی وجود داشت و همچنان دارد سرودم . ( در مورد آشفتگی دختری بعد از حملات هوایی بود/ بعد از آن دیگر تا سالها به سراغ نیمایی نرفتم )
آنموقع ها مجلات و بخصوص کیهان و اطلاعات فرهنگی بیشتر شعر سنتی و کلاسیک را تحت پوشش قرار میدادند . شاعرانی همچون مشفق کاشانی و سیمین بهبهانی و احمد عزیزی و نوذر پرنگ و ... پای ثابت اینگونه مجلات بودند . شاملو وطرفداران شعر منثور به آهستگی داشتند در میان علاقمندان به سرایش یارگیری میکردند . وضعیت شعر نیمایی با تمام آن چهره های شاخصش از سهراب و فروغ و مشیری و مصدق و اخوان و نیما و .. هنوز هم در شهرستانها ناشناخته بودند . اگرچه قرعه ی نامدارترین شاعران معاصر بیشتر بنام همین شاعران نیمایی رقم خورد . آنموقع ها رسانه هها به گستردگی امروز نبودند . تلوزیون نهایتش دو شبکه یک و دو داشت که از ساعت 12 شب تا اذان صبح آنچه پخش میکرد فقط برفک بود . آنچه در فضای شعر پایتخت و کلانشهرها در جریان بود در شهرستانها نه شنیده می شد و نه دیده می شد . همانطور که قبلآ اشاره کردم مجلات ادبی هم بیشتر شعر کلاسیک را تحت پوشش داشتند و توجه ویژه ای به شاعران کهن کلاسیک مثل سعدی و حافظ و مولانا می پرداختند و هر از گاهی مصاحبه ای از جریانهای به روز شعر در لابه لای آن مطالب منتشر میکردند .

آنموقع ها سهراب سپهری و فروغ فرخزاد و شاملو شهرت امروزشان را نداشتن . از میان شاعران نیمایی آن کسی که در میان نسل جوان و علاقمند به شعر بیشتر مطرح بود . فریدون مشیری با شعر کوچه بود . مهدی سهیلی و معینی کرمانشاهی هم وضعیت خوبی داشتند. اخوان هم در تلوزیون هر از چندگاهی دیده می شد.

تنها شناخت ما از شعر نیمایی همان بود که از دبیران ادبیات شنیده بودیم . اینکه شعر نیمایی شعری ست که برخلاف کلاسیک مصراع هایش کوتاه و بلند می شوند و قافیه جای مشخصی ندارد . و حتی می تواند قافیه هم نداشته باشد . و تا همین لحظه چه در دانشگاه ها با توجه به مقالاتی که بعنوان پایان نامه بیرون می دهد و چه در محافل شعری شناخت جامعه ی ادبی ما از شعر نیمایی از این تعریف تجاوز نکرده و فراتر نرفته است .
رضا براهنی هم در این فضایی که شناخت از شعر نیمایی در پایین ترین حد خودش قرار داشت با کتاب ( پروانه ها و من دیگر شاعر نیمایی نیستم ) باعث شده تا دلزدگی از شعر نیمایی را در محافل شعری تشدید کند و از گوشه و کنار شعارهای پایان نیمایی شنیده شود و سخن از (پسا نیمایی) زده شود . آنهم توسط افرادی که شناخت سطحی از قالب نیمایی داشتند .
سال 89 بود که در سایت شعر نو در پای یکی از غزلیات ارسالی ام کامنتی دریافت کردم که بعد از کلی تعریف و تمجید گفته بود : دوران , دوران غزل است . و همانطور که استاد شفیعی کدکنی پیشبینی کرده اند شعر نیمایی دوران اوجش را با چند شاعر نامی اش سپری کرده و غزل دوباره قالب اول شعر فارسی می شود. که دقبقن این اتفاق هم رخ داده )

با اینکه این دوستمان کلی از غزلم تعریف و تمجید کرده بود و با اینکه تنها تجربه ی من مربوط به اوج جنگ شهرها در سال 65 یا 66 بود . سوال هایی ذهنم را به خودش مشغول کرد . آن سوالها اینها بودند
چرا شعر نیمایی دورانش تمام شده ؟؟؟؟؟
نیمایوشیج کیست ؟؟
شعر نیمایی چیست ؟؟
این قالب دارای چه فرمی هست ؟؟
آیا شناخت فُرمی از آن وجود دارد ؟؟
همان سال بود که دفتر غزلیاتم را در سایت شعر نو که شامل 40 غزل بود را با تهیه ی اشتراک از بیخ و بن حذف کردم .
و تصمیم گرفتم برای یافتن پرسشهایم به راه بیفتم و پرس و جو کنم و در کتابخانه ها بگردم و در اینترنت جستجو کنم .
چه در مقالات دانشگاهی و چه در مطالب جستجو شده در اینترنت و چه در پرس و جوهایم از افرادی که مدعی شناخت قالب نیمایی بودند , مطالب زیادی را خواندم و خواندم و شنیدم و شنیدم ... ولی ... از هیچکدام پاسخی که منطبق با منطق ریاضی باشد دریافت نکردم .
پرسشی که همه با شنیدنش جا میزدند این بود .
چرا بندهای شعر نیمایی متغیر هستند؟؟
چرا برخی بندها دو مصراع دارند , برخی سه مصراع , برخی چهار مصراع , و ...؟؟
چه عاملی باعث متغیر بودن بندها می شود ؟؟؟
واحد سُرایش در شعر نیمایی چیست ؟؟
حالا سوالات مربوط به عروض نیمایی که جای خود دارد .
به هر حال اول باید به شناخت فرمی از قالب نیمایی برسیم و بعد از اینکه فهمیدیم چه ظرفی در اختیار داریم آن را در خدمت مظروف که محتوای موزون هست قرار دهیم .

اینکه یک مشت مصراع کوتاه و بلند را پشت سرهم ردیف کنیم که نشد حرف . حالا شاید خیلی ها بدون مکلف کردن خودشان به شناخت فرمی آن را قبول کنند . ولی ذهن من آنرا بر نمی تافت . چون بدون شناخت فرمی ما تعطیل هستیم .
پاره ای نبود . لازم دیدم به سراغ خود نیما بروم .
نوشته های نیما را واژه به واژه خواندم . و در حین خواندن با کد بندی فهرست موضوعی برای خودم تهیه کردم . مثلن هرجا نیما به ( فرم ) اشاره کرده است را در فهرست موضوعی با ذکر صفحاتی که نیما در آن به فرم اشاره کرده است مشخص کردم . و بهمین ترتیب برای سایر موارد ...

حاصل کار چه بود ؟؟؟
خود نیما هم کُلی گویی کرده بود . و ریز جزئیات را نمی شد از دل نوشته هایش استخراج کرد . البته نیمایوشیج چنان وارسته و صادق بود که در چند جا اعتراف کرده بود . کم و کاستی های کار من زیاد هست . و هیچ شروع کننده ای کامل نیست . و از آیندگان خواسته بود که شما کاستی هایش را برطرف کنید .

یکی از شاگردان نیما که توانست راه نیما و شعر نیمایی را در جامعه ی شعری باز و هموار کند مهدی اخوان ثالث هست . دو کتاب در مورد شعر نیمایی دارد . ولی متاسفانه اخوان هم شناخت فرمی منطبق بر منطق ریاضی که تمام دگرگونی ها در بندها را توضیح بدهد تحویل ما نمیدهد .

یکی دیگر از شاگردان و مریدان نیما که زحمت زیادی کشیدند , مرتضی امیری اسفندقه می باشند . ایشان در ده جلسه خلوت نیمایی تلاش کردند تا در شناخت فرمی قالب نیمایی قدمی بردارند . با اینکه درس گفتارهای خوبی هم ارائه دادند ولی متاسفانه جناب اسفندقه هم نتوانستند به شاخصه های فرمی قالب نیمایی پی ببرند . و بارها در مصاحبه ها فرموده اند باید منتظر شاعران نیمایی نسل بعد باشیم . چرا که به گفته ی نیمایوشیج با توالی نسل ها و انباشت تجارب رو هم هست که شناخت میسر می شود .

شاپور جورکش/ در کتاب (بوطیقای شعر نو) به دفاع جانانه از شعر نیمایی در برابر آنهایی که از پسانیمایی دم میزدند برخاستند و گوشزد کردند که شعر نیمایی تازه استارت خورده , هنوز قرن اولش تمام نشده , کجا به پایان خودش رسیده .

مهدی عاطف راد , در برابر رضا براهنی قرار گرفتند و با نقد دیدگاه براهنی از نیمایوشیج و شعر نیمایی و از شاملو و سپیدش دفاع کردند . و انصافآ پاسخ های خیلی خوبی به رضا براهنی دادند . ( وقتی شما کتابهای نیمایوشیج را خوانده باشید متوجه می شوید که بین رضا براهنی و مهدی عاطف راد کدام یک بدون تحریف کردن مطالب نیما سخن به حق میگوید )

جناب آزاد, شما مختارید که همان راهی که بنده در این ده سال گذشته رفته ام را بروید . ولی در این پرس و جو , بجز کُلی گویی و گُنگ گویی چیزی بدرد بخور بدست نخواهید آورد . حتی اگر به مراجع علمی در دانشگاها رجوع کنید . زیرا از خروجی دانشگاها که مقالات هستند پی به همه چی خواهید برد که شناخت فرمی از قالب نیمایی در دانشگاه ها هم در حد صفر است .

ولی در طی این ده سال , سعی کردیم بی تفاوت نباشیم .
چاره ای برایم باقی نمانده بود جز اینکه خودم دست بکار بشوم و تمام قاعده های فُرمی را یک به یک استخراج کنم . و آنها را طبقه بندی و نامگذاری کنم .به هر حال به قول جناب مهدی عاطف راد اگر قرار باشد کسی قواعد را استخراج کند . آن کس باید شاعر نیمایی سرا باشد .
قالب نیمایی , گسترده ترین قالب در شعر فارسی ست .
کلید واژه ی استخراج قواعد را ما مدیون یک جمله از (( تندر کیا )) هستیم .
نیما یوشیج تنها عیبش در استخراج قواعد این بود که نگاه فرمی او به کُلیت شعر نیمایی بود .
ولی تندرکیا در اعتراضات خود به نیما در یک جمله به او متذکر شده بود که مقیاس فرمشناسی ما ( بند ) هست . نه کلیت یک شعر نیمایی .

به هر حال هر ساختمانی دارای زیرساختی هست که آن را برافراشته است.
ما بدون شناخت واحدهای سرایش که نمی توانیم کاری بکنیم .
البته تندرکیا هم در ذهنش متصور نمی شد که واحد بند هم دارای واحدی کوچکتر است . و شناخت آن واحد سرایشی هست که مقدمات شناخت واحد بزرگتر را فراهم می کند .
ادامه ی این مباحث را بگذاریم برای فرصت های بعد که دل و دماغ نوشتن را داشته باشم .